Kracht om uit het dal van verdriet te klauteren

Nee, vergeten zal de bemanning van Hr. Ms. Amsterdam het nooit. De uitzending naar het Arabisch schiereiland voor de operatie Enduring Freedom, de internationale strijd tegen het terrorisme, krijgt een tragisch staartje. Een dag voor overdracht van de missie verliest het bevoorradingsschip twee geliefde krachten van de administratie. Tirsa Steenvoorden en Ray Stegeman, beiden 23 jaar en afkomstig uit Den Helder, komen op 27 april 2006 in Djibouti bij een verkeersongeval om het leven. Het herinneringsboek van de reis is aan hen opgedragen. In de Oost-Afrikaanse havenstad siert een graffiti-monument ter nagedachtenis van het duo de kade.

Je kind verliezen is het ergste dat een ouder kan overkomen. Cor (56) en Stien (51) Steenvoorden maken het onvoorstelbare mee. Hun 23 jarige dochter Tirsa komt bij een auto-ongeluk in het buitenland om het leven. Met hun gezin, het geloof en troost van buitenaf klauteren ze uit het dal van verdriet. "Wanneer ze bij je aan de deur staan, zakt de grond onder je voeten weg. De wereld stort in. 'Tirsa is dood, hè?' zei ik gelijk toen een van de mannen, die in burger ons tuinpad op liep, zich voorstelde als maatschappelijk werker van de marine. Ze komen je niet vertellen dat je dochter blindedarmontsteking heeft." Het hartverscheurende moment staat Cor op het netvlies gegrift. Dat zijn vrouw Stien en hem wordt meegedeeld dat Tirsa, de tweede dochter in een gezin van vier kinderen, is verongelukt. Hun leven staat opeens compleet op zijn kop.

Avontuurlijk
"De maandag ervoor hadden we nog gebeld", vertelt Stien over het laatste contact dat zij met Tirsa heeft. "Ze zei wat ze had meegemaakt, we bespraken alledaagse dingetjes. Op mijn verjaardag, een paar dagen eerder, had ze een bloemetje laten bezorgen. Tirsa was een levenslustige, sportieve vrouw, die overal voor openstond. Avontuurlijk en leergierig." Met name die eigenschappen zorgen dat Tirsa op 27 april in Djibouti met vier collega's in twee taxi's stapt voor een excursie naar de zoutmeren. Omdat één taxi op de heenweg tot tweemaal toe een klapband heeft, wordt besloten voor de terugreis alleen gebruik te maken van de andere taxi.

"Dit was een Engelse taxi, dus de chauffeur zat rechts, terwijl daar ook rechts gereden wordt", weet Cor. "In een bocht naar rechts wilde de chauffeur een auto passeren, een volslagen kamikazeactie. Van de andere kant kwam een terreinwagen, die niet kon uitwijken en zich tegen de vangrail heeft gedrukt. Er was geen ontkomen aan." De bestuurder van de gepasseerde auto blijkt een Franse arts, die direct alarm slaat. Hulpdiensten en traumahelikopters worden ingeschakeld, maar Tirsa blijkt, net als stadgenoot Ray Stegeman (ook 23), op slag dood. Zij
zitten voorin. De drie inzittenden op de achterbank raken gewond, evenals de bestuurder. Hij overlijdt enkele uren later.

"Als ze tien seconden eerder of later waren geweest, was het misschien niet gebeurd. Bij terugkomst zou Tirsa een walplaatsing krijgen, na vier jaar varen. We waren die dag net bezig geweest met plannen voor een feestje", zegt Stien, terwijl ze met een zakdoek tranen wegveegt. ,,Nee, we koesteren geen wraakgevoelens. Ook de familie van die chauffeur is iemand kwijtgeraakt, die hen dierbaar is", maakt Cor duidelijk. "Tuurlijk ben je opstandig, verdrietig dat dit jouw kind overkomt. We hebben diep in de put gezeten. Omdat we innerlijke steun ervoeren, voelden dat mensen voor ons baden, kwam er een bepaalde rust over ons heen."

Dat de mensen en ook de marine hen niet vergeten zijn, blijkt uit hartverwarmende steunbetuigingen, mailtjes, kerstkaarten en kerststukken. Van wildvreemden die hen een hart onder de riem willen steken, maar ook lotgenoten. En zelfs minister Henk Kamp en defensiebaas Dick Berlijn. Ze putten er kracht uit."Weet je wat zo bizar is?", zegt Stien opeens. "Wij voelen ons niet eens zo zeer getroffen door het lot, hebben meer het gevoel dat dit voorbestemd is. Tirsa heeft wel eens gezegd dat ze niet oud zou worden en geen kinderen zou krijgen. Kennelijk voelde ze iets aankomen."

'Dromen'
Kippenvel. Helemaal als blijkt dat haar moeder sinds 2004 'dromen' heeft gehad, die achteraf als een puzzel op hun plaats vallen. "Zag ik een Arabische vrouw die 'Eindhoven' riep. Vanaf een balkon met dezelfde balustrade als op vliegveld Eindhoven, waar we Tirsa moesten ophalen. Of een groen-witte taxi waarin Tirsa zat en zei: 'Laat mijn vader maar rijden'. Kort daarna rook ik verbrand rubber." "Het heeft zo moeten zijn, haar dood moet een doel hebben gehad", meent Cor die, net als Stien, zus Tabita en de broers Jefta en Ezra, vaak het graf in Huisduinen bezoekt. "We voelen dat ze op een veilige plaats is aangekomen." Hij kijkt naar een portrettekening aan de muur - uitvergroot van een foto die tien minuten voor het ongeluk is genomen - waar vanaf Tirsa de woonkamer in tuurt.

Door Martijn Gijsbertsen ©Helderse Courant, zaterdag 30 december 2006