Pieter, of meestal gewoon 'Piet' was de iets oudere broer van mijn vader. Die 2 jongens hebben elkaar min of meer opgevoed, want moeder was in het kraambed gebleven van jongere broer Ab. In het grote gezin dat moederloos achterbleef waren ze op elkaar aangewezen. Het verhaal gaat dat Piet na die moeilijke, benauwende jeugd (10 kinderen op kleine woning op Amsterdam-Wittenburg)voor de zee koos om wat van de wereld te zien en om vrij te zijn. Het afscheid was hartelijk. Piet was een fijne jongen. Na de oorlog wist niemand wat er met Piet was gebeurd. Pas in 1946 was er definitief bericht dat Piet slachtoffer was geworden van de slavenarbeid aan de Birma-spoorlijn. Het verdriet was groot. Mijn vader had het regelmatig over het verlies van zijn broer. Hij noemde zijn eigen zoon dan ook Pieter. Wat fijn dat deze Pieter, die nog geen 23 jaar is geworden nu, na meer dan 70 jaar nog in onze gedachten is. Sluiten