John “Jacky” Moffatt werd geboren op 24 juli 1922 in het District Meadowbank in Edinburgh, Schotland. Zijn vader was John Moffatt geboren in het Engelse Northumberland, tegen de grens met Schotland en was werkzaam als automonteur. Hij huwde met Catherine McBabe die in het Schotse Dalkeith woonde maar afkomstig was uit het in Ierland gelegen graafschap Caven. Na het huwelijk verhuisden zij naar een boerderij welke was gelegen in het District Meadowbank in Edinburgh, Schotland. Hier kreeg het echtpaar naast “Jacky” nog twee zonen, Vincent in 1928 en Stephen in 1933. Stephen overleed in september 2021 in het bijzijn van zijn kleinkinderen aan wie te danken is dat de levensloop van “Jacky” Moffatt alsnog kon worden opgesteld. Zijn broer Stephen was enkele jaren daarvoor nog in de gelegenheid geweest het graf van zijn broer “Jacky” in Goudriaan te bezoeken. Op vermoedelijk 17 jarige leeftijd, kort voor/rond het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939, nam “Jacky” dienst bij de Royal Air Force Voluntary Reserve (RAFVR). Sluiten

Op zondag 21 mei 1944 omstreeks 22,30 uur stijgen van verschillende vliegbases in zuidelijk Engeland 708 bommenwerpers op voor verschillende raids op NAZI-Duitsland. Voor deze nacht zijn dat Duisburg, Hannover en een Belgisch vliegveld. Hieronder bevindt zich ook de viermotorige bommenwerper van het type AVRO Lancaster MK III, voorzien van het registratienummer ND 956 en rompcode AS-I. Deze behoort tot het RAF 166e Squadron dat is gestationeerd op de vliegbasis Kirmington, circa 28 km noordwest van Grimsby, een havenplaats aan de Noordzee in North East Lincolnshire. De zevenkoppige bemanning bestaat uit piloot F/Sgt. Franklin, boordwerktuigkundige Sgt. Tomney, navigator Sgt Bird, bommenrichter F/Sgt. Spencer, marconist Sgt. Kiltie, bovenromp-boordschutter F/Sgt. Anderson en staartschutter Sgt. Moffatt.De Lancaster bereikt zonder enig voorval het doel van die nacht, Duisburg, dat door lichtfakkels is gemarkeerd. De bommenlading wordt gelost waarbij het zuidelijk deel van de stad zwaar wordt getroffen. Later blijkt dat er op de grond 124 doden zijn gevallen, 350 gebouwen vernietigd en 665 ernstig beschadigd.Wanneer de opdracht is vervuld maakt het vliegtuig een ruime bocht naar het westen, terug naar het veilige Engeland. Maar er is echter nog geen tijd voor ontspanning. De Lancaster heeft nog een lange weg te gaan boven vijandelijk gebied. Niet alleen de beruchte FLAK luchtdoelartillerie vormt een bedreiging maar zeker ook de zeer doeltreffende Duitse nachtjagers.De bommenwerpers vliegen boven Nederland op circa 6000 meter hoogte. Omstreeks 01:12 uur weet een vijandelijk toestel, een Messerschmitt Bf-110 van Stab III/NJG 1, gevlogen door de Duitse Aas Martin Drewes, de formatie binnen te dringen. Als het circa 50 meter onder de Lancaster vliegt geeft het met de mitrailleur een vuurstoot schuin omhoog. Het is direct raak, fel brandend stort het toestel naar beneden. Ooggetuigen horen om omstreeks 02:00 uur die nacht hevig machinegeweervuur en zien het brandende toestel vlak achter de bebouwing neerstorten.Ondanks de plotselinge aanval weten de boordwerktuigkundige sergeant Tomney en navigator sergeant Bird tijdens de val uit de gedoemde bommenwerper te springen. Zij landen met hun parachute veilig in de nabijheid van hun bommenwerper die neer is gekomen in de Polder Zuidzijde te Goudriaan, achter het huis van de toenmalige burgemeester Van Slijpe, aan de Zuidzijde 134.Het brandende wrak kan door de geweldige hitte niet dichter dan tot ongeveer 150 meter worden benaderd. Na korte tijd arriveert de Duitse Feldgendarmerie die het terrein afzet. Al gauw worden Tomney en Bird door de Duitse bezetter ontdekt en in krijgsgevangenschap afgevoerd voor de resterende duur van de oorlog die zij beiden overleven.Gemeentewerkman Teus den Dikken wordt later die dag opgedragen de menselijke resten te bergen. Nog dezelfde dag, omstreeks 19.00 uur, worden de vijf omgekomen bemanningsleden te Goudriaan in een voorlopig graf bijgezet. Aanvankelijk werden er slechts drie kruisen geplaatst omdat er vanuit werd gegaan dat er maar drie bemanningsleden om het leven kwamen. Later werden de stoffelijke resten van Kiltie en Anderson gescheiden en afzonderlijk in één graf ten ruste gelegd. Sluiten