Kort voor de oorlog laten de ouders van Joab Hemmink zich dopen als Jehovah’s Getuigen. Zijn vader wist aanvankelijk niet dat ook zijn jongere zus Sophia Jehovah’s Getuige was geworden. Hun keuze heeft veel gevolgen, want Jehovah’s Getuigen vormen in de ogen van de Duitse machthebbers een verboden organisatie. De nazi’s pakken praktiserende broeders en zusters op. Ook in Nederland gebeurt dat: bij een razzia wordt Jan Hemmink gearresteerd en later ook zijn zus Sophia. Ze zitten gevangen in verschillende concentratiekampen. Sophia, dan 21 jaar, overleeft Auschwitz niet. Op het monument voor de Zuilense gevallen in Utrecht staat haar naam. In mei 1945 ziet Joab Hemmink (1942) zijn vader voor het eerst.“Mijn tante Sophia Hemmink heb ik nooit gekend. Zij was lerares op de Zondagsschool. Een dag later dan mijn vader, op 7 september 1941, werd ze thuis opgehaald en gearresteerd. Via de gevangenis aan de Maliebaan in Utrecht kwam ze in het Duitse kamp Ravensbrück terecht. Ze was een grote, mollige vrouw, die door haar verschijning – in een mannennachthemd - opviel. Ook in gevangenschap bleef ze trouw aan haar geloof, zelfs toen ze gestraft werd met stokslagen en gedurende lange tijd geen warm voedsel kreeg. Medegevangenen vertelden later dat ze bepaalde werkzaamheden weigerde, zoals het naaien van kleding voor de Duitse militairen. Omdat ze zich niet voegde, volgde deportatie naar Auschwitz. Kort na haar aankomst is ze daar overleden, op 12 november 1942. Nadien hoorden mijn opa en oma dat ze in Auschwitz is gefusilleerd, maar daar is geen bewijs van. De familie ontving wel een overlijdensbericht.” Sluiten