Karel de Lavaletta was gehuwd met Auguste Louise Wilhelmina Weise. Ze hadden tien kinderen, waarvan er twee op zeer jonge leeftijd zijn overleden. Karel heeft zijn opleiding genoten bij de Staatsspoorwegen op Java, waar hij uiteindelijk een leidinggevende functie had. Tijdens de Japanse bezetting, kon hij zijn burgerfunctie behouden daar de spoorwegen systeemrelevant zijn en hierdoor was Karel in de gelegenheid om Japanse transporten te saboteren. Dit heeft hij waarschijnlijk verschillende keren gedaan. Hij werd echter verraden en werd in 1943 te Madioen als politiek gevangene opgesloten door de KemPeiTai. Tijdens zijn gevangenschap, die ca. 3 maanden duurde, is hij meermaals gemarteld en kwam hij geestelijk gebroken en verward uit de KemPeiTai gevangenis. Hij had geen baan en inkomen meer en na zijn herstel verhuisde het gezin naar Modjokerto.Opgejaagd door de gewapende Indonesische vrijheidsstrijders, kwamen Karel en de Europeanen die uit de Jappen-kampen waren teruggekeerd en die tijdens hun vlucht naar Soerabaja niet verder kwamen dan Modjokerto, met elkaar in contact.Op initiatief van o.a. Karel werd een afdeling van het Rode Kruis gevormd tot leniging van de noden van de Europeanen - hoofdzakelijk Nederlanders - die uit de Japanse kampen waren teruggekeerd. Op 12 oktober 1945 werden de bestuursleden van het Rode Kruis en enige personeelsleden door de Pemuda's gearresteerd en opgesloten in de voormalige suikerfabriek Sentanen-Lor. De heren werden ervan verdacht "ondergrondsch werk te verrichten ten nadeele van de Republiek".Op 28 oktober zijn de gevangenen overgebracht naar het kamp Patjet. In november 1945 werden de Rode Kruis medewerkers, waaronder dus Karel, uit het kamp weggehaald en sindsdien is nooit meer iets van hen vernomen.Getuigenverklaringen uit documenten van de NEFIS geven aan, dat Karel samen met de andere Rode Kruis bestuursleden, wegens anti-Merdeka gevoelens, welke duidelijk in hun houding tot uiting kwamen, zouden zijn geexecuteerd. Tevens blijkt uit verklaringen en documenten dat (helaas) niemand weet waar Karel en enkele van zijn medestanders begraven zijn. Sluiten