In de aantekeningen van Sjaak Schroembges, OVW uit Tegelen lees ik: De groep is op 12-10-1945 vanuit Engeland vertrokken naar Indië met de boot Alcantara. Op 19-10-1945 voeren ze op gepaste afstand van de Egyptische kust ter hoogte van Saloem. Velen hadden zich reeds in tropenkleding gestoken. Deze dag viel echter een grote schaduw over ons, een der onzen Roelof Visscher moesten we aan de zee afstaan. Hij was gestorven aan een longontsteking.
Vervolgens op internet gekeken bij Boordgeld.nl: Vrijdag 19 oktober 1945: Vannacht is de scheepsklok weer een uur vooruitgezet. Als ze opgestaan merken ze al snel dat de vlag van het schip halfstok hangt. Bij navraag wordt er verteld dat een soldaat van de LSK (Luchtstrijdkrachten die met 300 man ook aan boord zijn) is overleden. Het is Soldaat Roelof Visscher die ze vandaag aan de zee moeten afstaan. Voordat de plechtige ceremonie begint worden eerst de motoren van het schip stil gelegd, zodat alleen het kabbelen van de golven te horen is. Hierna volgt er eerst een korte toespraak en vervolgens glijdt het lichaam de diepe zee in, om naar een onbekend graf te zinken. Uiteindelijk klinkt het bevel: ‘Op de plaats rust’ en hiermee is de ceremonie beëindigd. Het is natuurlijk diep treurig als je op deze manier aan je einde moet komen! Achteraf kregen ze te horen dat deze soldaat aan difteritis is overleden en dat drie van zijn maten nog steeds in het ziekenhuis liggen. Als je dat dan hoort dan mogen de jongens wel oppassen dat ze het zelf niet krijgen. Trouwens, het zou dan zomaar kunnen zijn dat een schip nergens wordt toegelaten en dan moet je natuurlijk een paar weken langer aan boord blijven. Door de manier waarop Roelof Visscher is begraven kunnen zijn naasten natuurlijk nooit afscheid van hem nemen en uiteraard ook zijn graf niet bezoeken. In ieder geval zullen alle aanwezigen van deze ceremonie hem in hun gebeden blijven herinneren.