Op 5 april 2024 kwam de familie van de heer J.H. Vinke bijeen op het Nationaal Ereveld Loenen, gemeente Apeldoorn. Met vereende krachten legden drie nichten de steen op het graf van hun Ome Tinus.

Nicht Jeannette had zich verdiept in het verhaal en vertelde het volgende. Tinus werd in 1943 in het kader van de Arbeitseinsatz opgeroepen voor dwangarbeid in Duitsland. Tinus weigerde dit en in overleg met zijn ouders besloot hij onder te onderduiken. Hij vond een plek op de boerderij van veehouder Pieter Veenstra in Rinsumageest.

De Duitsers en hun Nederlandse handlangers voerden in Rinsumageest en omgeving regelmatig razzia’s uit. Zij waren op zoek naar Joodse onderduikers en jongens en mannen die zich onttrokken aan tewerkstelling in Duitsland. Op 18 februari 1944 was de boerderij van boer Veenstra aan de beurt. Veenstra was hiervoor gewaarschuwd en raadde Tinus en de andere onderduikers aan een goed heenkomen te zoeken.

De Duitsers hadden de omgeving afgezet en de een na de andere onderduiker werd alsnog opgepakt, maar niet Tinus, die bleef weg. Toen de Duitsers vertrokken waren en Tinus niet terugkwam, maakte boer Veenstra zich zorgen. Het was een gure winter met ijzige wind. Waar zou Tinus toch gebleven zijn? Ondanks uitgebreide zoektochten werd hij niet gevonden.

Een week later werden de ouders van Tinus gewaarschuwd en ook zij kwamen helpen zoeken. Tinus werd echter niet gevonden en de gedachte was dat hij toch opgepakt en weggevoerd was. Zes weken later werd er bij toeval in een greppel vlakbij de boerderij het lichaam van een jongeman gevonden, die -bevangen door de kou- was overleden. Tinus was eindelijk gevonden. In aanwezigheid van zijn ouders werd hij begraven te Rinsumageest. Na de oorlog is zijn lichaam overgebracht naar zijn woonplaats Erica.

Op verzoek van de familie heeft de Oorlogsgravenstichting, in samenwerking met de Bergings- en Identificatiedienst van de Koninklijke Landmacht, de stoffelijke resten van Tinus Vinke vanuit Erica overgebracht naar het Ereveld Loenen.