Mijn vader Cornelis Korving (geb. 05-01-1919 overl. 21-05-2008) was getrouwd met Arendje Keus (geb. 02-09-1917 overl. 28-02-1979) (Haar vader en broer Jan Keus, hadden de Textielwinkel in de Marcellisstraat)

In de oorlog werkte m’n vader bij Waldorp Machinefabriek, ze moesten van de Duitsers schietstoel motortjes maken.

De Duitsers hebben daar uiteindelijk alle machines weggehaald.

Mijn vader heeft onderstaande verhaal geschreven, door het oog van de naald!

De grote razzia van 21 november 1944

Op “dolle dinsdag” de dag van het “gerucht” was er in het westen van Nederland een vreugdevolle stemming. Men zei dat de Engelsen al bij Breda waren om ons te bevrijden, wat achteraf niet waar bleek te zijn.

Het zou voor het westen nog ruim acht maanden duren.

Daar de Amerikanen toch nogal snel oprukten, moesten in het westen de fabrieken leeg gehaald worden om de machines in Duitsland weer te kunnen gebruiken.

Omdat deze machines uit de Waldorpfabriek, waar ik werkte, door de Duitsers waren weggehaald waren wij dus zonder werk. Ik had het geluk dat ik in een uitdeelpost van de centrale keuken geplaatst kon worden.

Deze post was in een gymzaal van de school in de Vlierboomstraat.

Via iemand uit het verzet hoorden wij, dat op 20 november de andere dag dus, een grote razzia gehouden zou worden.

Wat moeten we nu doen?

Ik stelde voor aan Jan, mijn vriend, om ons in het schoolgebouw te laten opsluiten, wat achteraf geen goed idee was daar deze school tijdens de razzia’s als hoofdkwartier gebruikt werd.

Alle jongens en mannen die opgepakt waren werden in deze school ondergebracht.

Jan stelde voor om naar zijn oom (die in het verzet zat) te gaan en vragen wat wij moesten doen. Deze stelde voor om ons in een huis in de Obrechtstraat te verstoppen en gaf ons de sleutel van nr. 362.

Deze huizen stonden leeg in verband met de tankgracht die daar gegraven was als onderdeel van de Atlantic Wall om aanvallen vanuit zee tegen te houden.

We probeerde ons een beetje te installeren tussen puin en afgescheurd behang.

We hadden een tussenkamertje in gebruik genomen en probeerden die nacht wat te slapen.

De andere morgen gingen we naar het raam en zagen tot onze grote schrik, dat het hele blok huizen door Duitse militairen omsingeld was.

Aan beide kanten, zowel voor als achter, stonden om de 15 meter een militair met zijn machinegeweer in de aanslag.

De Duitsers waren er achter gekomen, dat er jongens in deze huizen waren, die net als wij, zich wilden verstoppen.

Om 9 uur kwam er een geluidswagen door de straat die doorgaf, dat alle mannen van 16 jaar en ouder voor de deur moesten gaan staan en door de Duitsers zouden worden opgehaald om te werk te worden gesteld in Duitsland.

Wij moesten dus een plekje zoeken in het huis om ons te verstoppen, maar dat was er echter niet.

Ik stelde toen voor maar achter de deur te gaan staan hopend, dat ze, wanneer deze openstond er niet achter zouden kijken.

Na enige tijd hoorden wij een hevig lawaai en kwamen wij erachter, dat ze bezig waren om de deuren in elkaar te rammen met hun geweren.

Het geluid kwam steeds dichterbij en wij hoorden ze al in het huis naast en onder ons lopen.

Ze wilden net aan onze deur beginnen, tot ze plotseling stopten met rammen en direct daarna een paar huizen verderop opnieuw begonnen.

Het bleek namelijk dat de jongens die daar zaten probeerden via het dak te vluchten wat ze echter noodlottig werd, omdat ze door de militairen in de straat gesignaleerd werden.

De Duitsers gingen deze jongens achterna en we hoorden ze rennen op het dak en de Duitsers schieten.

Toen ze de jongens te pakken hadden werden ze geslagen en geschopt. We hoorden ze gillen en ze werden afgevoerd.

Intussen stonden wij achter de deur te wachten tot ik na enige tijd tegen Jan zei “joh ze zijn weg” We kropen voorzichtig naar het raam en inderdaad de militairen waren verdwenen.

Wij moesten toen maar afwachten hoe het verder zou gaan, want wij konden de straat niet op.

De volgende dag s’-avonds, hoorden wij op de deur tikken, voorzichtig gingen we kijken en toen bleek het, dat onze beide vaders er stonden met wat eten en drinken voor ons.

Het beetje eten wat wij meegenomen hadden was allang op en er was geen water dus het kwam net op tijd.

De eerste dagen na de razzia’s was het riskant om je op straat te begeven, dus de derde dag kwamen onze vaders s’-avonds in het donker, met een hoofddoekje voor ons, om te doen alsof het om man en vrouw ging. Ongeveer 10 dagen daarna gingen wij voorzichtig de straat weer op hopend dat wij geen Duitsers tegen zouden komen want wij waren vogelvrij.

Wanneer het zo was werd je door de mensen die je tegenkwam gewaarschuwd met kijk uit jongens want ze zijn daar mensen aan het oppakken en dan liep je maar een paar straten om, om zo ze te ontlopen.

Tot aan de bevrijding 5 mei, hebben wij dat zo vol kunnen houden.

Maar daar ging eerst een vreselijke hongerwinter aan vooraf.

Geschreven door Cornelis Korving Geb: 05-01-1919 Overleden: 21-05-2008

Dwangarbeiders te werk gesteld in Duitsland.

2 neven van m’n vader C. den Heijer (geb. 28-09-1913 overl. 8-2-1945) en W. den Heijer (geb. 13-121919 overl. 8-2-1945) waren tewerk gesteld in Leeden (Tecklenburg) s’Nachts hebben Britse Lancaster bommenwerpers bommen afgeworpen, maar die door een vergissing het dorpje Leeden platgooiden. De kerk, de school en meer gebouwen werden vernield. Zo’n 52 personen, burgers, krijgsgevangenen en dwangarbeiders, waaronder de neven, kwamen daarbij om het leven. Als m’n vader zich niet had verstopt had hij mogelijk daar ook naar toe gemoeten.

Ze liggen begraven op het Ereveld in Loenen