Teunis Daniël BurgerTeunis Daniël Burger werd op 12 mei 1919 te Waddinxveen geboren. Zijn ouders Jacob Burger en Neeltje Harkes kregen 8 kinderen: 5 meisjes en 3 jongens. Teun was het 4e kind en de eerste zoon. Het gezin verhuisde enkele malen binnen de dorpsgrenzen van Waddinxveen. Toen Teun het plan opvatte naar Nederlands-Indië te gaan, woonde de familie vooraan op de Brugweg naast de oprit naar de brug. In 1936 werd de ijzeren klapbrug over de Gouwe vervangen door de hefbrug. Een jaar later vertrok Teun naar de Oost.‘Het was crisistijd’, vertelt zijn zes jaar jongere broer Gijs Burger, die in Waddinxveen is blijven wonen. ‘Velen waren werkloos. Dat lot trof ook ons gezin. Mijn vader werkte eerst bij de meubelfabriek van Matse en later bij Van Berkesteyn. Teun werkte van meet af aan als meubelmaker bij Van Berkesteyn. Zowel mijn vader als Teun raakten in het midden van de dertiger jaren hun werk kwijt. Voor de werklozen was opvang geregeld in het koffiehuis van Kwaak aan de Zuidkade, waar indertijd de aanlegsteiger was voor de boten, die naar Boskoop en Gouda voeren. In een zaal achter in het gebouw konden ze figuurzagen en zo allerlei gebruiksvoorwerpen maken, die dan weer verkocht werden. Ik herinner me nog, en dan spreek ik over ver voor de oorlog, dat ze in diezelfde zaal ook films draaiden en tegen de kerst tentoonstellingen hielden van schapen, kippen en konijnen. Juist in de tijd, dat Teun geen werk meer had, kwam een broer van mijn moeder over uit Indië. Hij was luitenant bij het KNIL -het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger- in Buitenzorg. Hij haalde mijn broer over ook naar Indië te gaan om daar een bestaan op te bouwen als militair. Eerst kreeg hij in Nijmegen een infanterie opleiding en daarna in Ede een radiografische opleiding waarna hij naar Bandoeng vertrok. Dat was in 1937. Hij was net 18 jaar geworden. Ik herinner me Teun als gezellige jongen, een babbelaar maar geen drukteschopper. Toen hij vertrok, was ik 12. ‘Jij mag m'n schaatsen hebben’, zei hij tegen me. Niemand kon weten, dat we elkaar nooit meer terug zouden zien. In Bandoeng werd hij sergeant Genie bij het KNIL. Toen brak ook daar de Tweede Wereldoorlog uit, in 1941. Teun werd door de Japanners geïnterneerd in een krijgsgevangenkamp op Java en naar Birma overgebracht. Daar moest hij werken aan de beruchte spoorweg - van de brug over de rivier de Kwai. Hij is ziek geworden en op 30 november 1942 in Rangoon gestorven. Hier in Waddinxveen wisten we van niets. Ik werkte in Duitsland als dwangarbeider in de stad Güstrow in Mecklenburg. Ook mijn jongere broer Gerrit moest dwangarbeid verrichten, maar heeft dat nooit gedaan; hij dook onder bij een familie in Friesland. Na de oorlog, in 1946, kwam Willem Loef, ook een Waddinxvener en een vriend van Teun, bij ons thuis het overlijdensbericht brengen. Ik meen, dat we toen nog niet officieel waren ingelicht. Wij woonden inmiddels aan de Wilhelminakade. Willem was als marinier in Indië terechtgekomen. Ook hij moest werken aan de Birmaspoorlijn, maar had het er levend vanaf gebracht. Hij wist bij de herbegrafenis van Teun nog wat spullen van hem te pakken te krijgen, waaronder een ring. Het stoffelijk overschot van mijn broer is later overgebracht naar het erekerkhof in Jakarta. Mijn oudste zus Jo, die na de oorlog verpleegster werd in een ziekenhuis in Batavia, heeft als enige van de familie het graf van Teun bezocht’.Teunis Daniël Burger ging in 1937 naar Nederlands-Indië, waar hij als sergeant Genie in dienst was van het KNIL -het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger. Hij stierf op 30 november 1942 te Rangoon in Birma, als gevolg van de ontberingen, die hij tijdens de Japanse overheersing had doorstaan bij de tewerkstelling aan de Birmaspoorlijn. Hij is begraven op het Nederlands ereveld Menteng Pulo te Jakarta in Indonesië. Hij was ongehuwd.Auteur: Hans Geel Waddinxveen Sluiten