Eduard Cappers is geboren in Geldrop op 31 Augustus 1877 als oudste zoon van Godefriedus, Josephus Cappers (1851-1918) en Henrica van de Ven (1852-1884). Hij ging in 1890 naar het kleine seminarie in Tilburg en werd op 21 Augustus 1904 tot priester gewijd in Leuven. In 1906 vertrok hij naar Nederlands Nieuw Guinea en werkte als missionairs op verschillende eilanden, te beginnen in Merauke (1906-1909), Kei-Langgoer (1909-1910) en Tanimbar (1909-1915). Op het eiland Tanimbar vestigde hij met pater Joseph Klerks een R.K. geloofsgemeenschap en richtte hij een school op. In Oililit Tua is een monument ter herdenking aan deze pioniers. In 1915 keerde hij terug naar Nederland voor een lang ziekteverlof, daarna werkte hij weer in de missie op Tordate (1920-1922), Namaar (1922-1924) en Ambon (1924-1930). In 1930 kwam hij terug naar Nederland voor een tweede verlofperiode. Hij kon niet meer in Nederland wennen en reisde in 1932 weer naar Batavia waar hij missiewerk verrichte onder Keiezen, Tanimbarezen en Florinezen. Eduard Cappers werd tijdens WO II door de Japanners geïnterneerd en uiteindelijk overleed hij op 5 Juni 1945 in het interneringskamp Tjimahi, Java.Gedurende zijn tijd als missionairs schreef Eduard Cappers veel onder andere een boek (titel: Een veelbelovende missie: de apostolische prefectuur van Nederlandsch Nieuw-Guinea) en regelmatig bijdragen in het toenmalige missietijdschrift "Annalen van O.L. Vrouw van het H. Hart". Sluiten