Hierbij deel ik de informatie die Hetty van der Togt (foto hiernaast) op 8 december 1947 schreef aan haar verloofde Karel Hoogeweegen, plus een korte inleiding.Mijn moeder Hetty Hoogeweegen - van der Togt (18-10-1924) werd op 5 mei 1944 samen met Blackie (Herman Swarte) opgepakt bij Drankenhandel Vlek, Theresiastraat 88 in het Bezuidenhout in Den Haag. Reden illegale verspreiding van Het Parool. Zij waren verraden.Hetty werd in het Oranjehotel in Scheveningen gevangen gezet, Einzelhaft in cel 776. Een van haar buren was Kees Chardon. Gedurende de weken (5 mei 1944 t/m 31 mei) zat ze in de cel naast hem (Kees zat sinds eind januari in Einzelhaft in cel 789) en hadden zij veel contact. In de brief van 8 december deelt ze enkele van deze momenten met haar verloofde Karel Hoogeweegen. “.....Toen ik het me goed realiseerde, was ik ook echt in een stemming om te simmen, maar toen het echt goed door was gedrongen dacht ik ineens: ‘Vader, Uw wil geschiedde’. Ja lieverd ik wordt weer eventjes ernstig, maar zo zie ik het toch. Ik denk dat het een overblijfsel is uit ’t kamp, daar kregen we klap op klap (in fig. zin) en dan stapte je er ook overheen. Dagelijks bidden we toch ‘Uw wil geschiedde’ en dat ménen we toch ook. In de gevangenis was een gereformeerde jongen die al maanden alleen zat en dagelijks zong hij een psalm: ‘Wat de toekomst brenge moge, ons geleid des Heeren hand. Moedig zien wij dus naar boven naar ’t onbekende land’. En dan kwam er nog een couplet, maar dat ben ik half vergeten. Toch is dit ook typerend, de enige kracht en stem voor hem was God, hij had zich aan Hem overgegeven, en aanvaardde alles wat er kwam. Ik heb vijf weken naast hem gezeten en zodoende heb ik hem leren kennen. ’T was zo goed als zeker dat hem de doodstraf wachtte en toch ... hij bleef zingen. Ik denk vaak aan hem terug, hoe ’t mogelijk was dat iemand met de dood voor ogen, al die maanden alleen, zonder boeken, zonder luchten, zelfs difterie gehad, en dan nóg zo opgewekt en vol goede moed. Die kracht kreeg hij van boven, maar dat aanvaarden had hij niet ineens gekregen, en hij beweerde dat ik daar ook aan meegeholpen had”.In een latere brief schreef Hetty: “Ook van Kees: Weet je wat het ergste was bij die verhoren Hetty? De gluiperigheid van die klootzakken (sorry), in eerste instantie zijn ze heel beleefd, en stellen eerst een aantal algemene vragen, een soort kennismaking. En dan B A F wordt je stoel onder je vandaan geschopt, als je dan op de grond ligt met je pijnlijke kop, neuriet zo’n vent een lieflijk deuntje. Vervolgens wordt je weer op de stoel gesjord en begint de hele riedel opnieuw. Maar steeds gewelddadiger. Als je bijna niet meer kan, en nog steeds niets gezegd hebt gaan ze dreigen. Op zo’n moment zing ik die psalmen in mijn hoofd, en uiteindelijk hardop, toen brachten ze me terug de kelder in. Dat herhaalde zich nog 2 keer. Daarna werd ik hier geplaatst en niet meer ondervraagd”.Zijn woorden maakte grote indruk op mijn moeder. Zij had hem nog nooit gezien, maar 3 jaar later was dit zowat het enige dat ze schreef aan mijn vader. Nu 76 jaar later maken ze indruk op mij en dat kunnen deze woorden blijven doen door ze door te geven en te delen. Sluiten

Cornelis Chardon was advocaat, procureur en lid van de gemeenteraad. Hield kantoor in Den Haag en woonde in Delft op de Spoorsingel.

Hij nam in LO-verband aan uiteenlopende verzetsactiviteiten deel. Zijn illegale naam was “Kees”. Hij zag er niet tegenop om Joden op zijn kantoor in Den Haag te werk te stellen, hen persoonlijk bij nacht en ontij naar de verschillende onderduikadressen te brengen en hen desnoods, als het zo uitkwam, door verboden gebied (“Sperrgebied”) te loodsen, ook trad hij op als pleiter in Jodenzaken.

Cornelis Chardon werd op 18 januari 1944 door verraad gearresteerd en kwam via Scheveningen (cel 789), Kamp Vught en KL. Sachsenhausen in het kamp Wöbbelin terecht (Kdo Sachsenhausen).

Sluiten