Als kind al hoorde ik mijn vader vaak verhalen vertellen over zijn jongere broer Hennie;u -hoe Hennie als kind ernstig ziek was geweest en dat de doktoren gevreesd hadden voor zijn leven; -dat Hennie op een zeker moment opgeroepen werd voor de militaire dienstplicht en uitgezonden werd naar het verre Nederlands Indië; -dat de moeder van Hennie (mijn oma) nooit heeft kunnen verwerken dat haar zoon daar gesneuveld was. Als mijn vader en ik het weer eens over "Hennie van ons" hadden, waren dat emotionele gesprekken.Ome Hennie heeft in die tijd een dagboek bijgehouden en vele foto's gemaakt in Nederlands Indië. Het bestaan hiervan kende ik al langer maar zag nooit 'n reden daar iets méér mee te doen. Totdat begin 2004 de oudere zus van mijn vader overleed en mijn vader als enige van acht kinderen overbleef. Ik kwam weer bij dat dagboek uit; ik raakte erdoor in de ban. Ik wilde er iets mee doen, ik wilde dat document en de bijbehorende foto's vastleggen voor mijn vader, en verder voor al diegenen die emotionele bindingen hebben met die, voor velen, vreselijke tijd. En dus was de meest logische stap om het dagboek te publiceren, en zo geschiedde het. Sluiten