Wat herinner je je nog van iemand, die je meer dan tachtig jaar geleden voor het laatst zag? Ook als het je vader was, ken je zijn stem nog, zijn gelaatstrekken, zijn motoriek? Ria Mondt-Deering, inmiddels hoogbejaard, heeft nog maar weinig herinneringen aan haar vader, Willem Adrianus Deering. Hij werd geboren op 21 mei 1906 en stierf in Sindelfingen, nabij Stuttgart, waar hij werkte in het kader van de Arbeitseinsatz. Op 10 september 1944 werd hij slachtoffer van een Geallieerd bombardement. Hij liet een vrouw en drie jonge kinderen achter, waarvan Ria de oudste was.

Toen Ria 8 jaar oud was, in 1942, moest haar vader verplicht naar Duitsland vanwege de Arbeitseinsatz. Dat was in feite een systeem van dwangarbeid. De nazi’s gebruikten mannen uit de door hen bezette landen om de plaats in te nemen van Duitser mannen, die in de oorlog moesten vechten. Zo konden zij hun oorlogsmachine gaande houden. Ook veel Nederlanders moesten werken voor de Arbeitseinsatz. Vaak werden mensen, die in Duitsland werkten slecht behandeld, maar van Willem Deering is dat niet bekend. Hij werkte in Sindelfingen bij de fabriek van Mercedes. Hoewel hij in Nederland een kantoorfunctie had vervuld bij de Nederlandse Handelsmaatschappij (een van de voorlopers van het huidige ABN/Amro) werd hij in de fabriek ingezet. Hij had het er niet slecht. Er was zelfs een Duits gezin, dat hem opving en waar hij regelmatig terecht kon.

Voor Willem Deering waren de jaren dertig geen slechte tijd geweest. De wereld was zwanger van economische crisis en oorlogsdreiging, maar Willem was incasseerder geworden bij de Nederlandse Handelsmaatschappij, was getrouwd en had kinderen gekregen. De eerste oorlogsjaren kwam het gezin goed door. Ria Mondt-Deering herinnert zich van haar vader, dat hij elke dag naar zijn werk ging op de Rotterdamse Coolsingel. “Hij was een goede vader. Ik heb het beeld nog dat we samen naar oma liepen. Een ander beeld is dat ik met houten schoenen (kleppers) door de sneeuw liep. We hadden het goed in die tijd en de herinneringen, die ik aan mijn vader heb zijn ook goed.”

Nadat Willem Deering om en nabij anderhalf jaar in Duitsland tewerkgesteld was geweest, mocht hij in november 1943 op verlof naar huis. Twaalf dagen, Ria herinnert het zich nog precies. “Ik zou die dag naar school toen een vriendinnetje keihard riep: “Je vader is thuis!!!!” Van schoolgaan kwam toen natuurlijk niets meer. Ik ging gelijk naar huis en daar stond hij voor de spiegel zijn haren te kammen.”

Twaalf dagen verlof waren snel voorbij. Willem kreeg de raad om onder te duiken en dat had misschien ook wel gekund. Maar hij deed het niet, mede vanuit de overweging dat de Duitse regel was dat als er iemand niet terugkwam van verlof er een ander niet op verlof zou mogen. Zijn vader (de opa van Ria) bracht hem naar het station. Willem gaf zijn vader zijn trouwring en zijn zegelring in bewaring. Het zegel van die ring is vele jaren later terecht gekomen bij de dochter van Ria.

In 1944 waren de oorlogskansen gekeerd. De Nazi’s waren in het defensief gedrongen. Geallieerde bombardementen waren in heel Duitsland aan de orde van de dag, Waar ze konden bombardeerden de Geallieerden fabrieken om de productie van Duits oorlogstuig te frustreren. Uiteraard hadden ze ook Sindelfingen op de korrel. Dat was voor de arbeiders in de Mercedesfabriek op zich wel te behappen. Er waren goede schuilkelders in de buurt. Toen het op een dag om welke reden dan ook niet lukte, moest Willem Deering veiligheid zoeken in een veel minder goed beveiligde schuilkelder. Op 10 september 1944 wierpen de Geallieerden hun bommen af boven Sindelfingen. Zeven mensen, die zich nabij de ingang van de schuilkelder bevonden, waren op slag dood, drie waren er ernstig verminkt. Willem Deering was onder de doden. Hij werd herkend aan zijn kostuum omdat er verder niet veel meer te herkennen viel. Hij werd op een kerkhof in de buurt begraven. Mogelijk had het gezin, waar hij regelmatig kwam daar bemoeienis mee.

Willem’s vrouw bleef met drie jonge kinderen achter. De jongste was tijdens de verlofdagen verwekt en was in de zomer van 1944 geboren. Hij heeft zijn vader nooit gezien.

Pas na de oorlog kwam er officieel bericht van het Rode Kruis over Willem’s overlijden, maar zijn vrouw en kinderen hadden het al eerder gehoord van iemand die het bewuste bombardement had overleefd. Het was een zware tijd. De Hongerwinter ging aan Rotterdam allerminst voorbij. Ria herinnert zich nog dat haar jongste broertje een tijd lang bij een gezin in Brielle was ondergebracht. Zodat hij in elk geval genoeg eten kreeg. “Pas toen ik zelf kinderen had, besefte ik wat dat voor mijn moeder heeft betekent, dat ze haar vijf maanden oude jongetje aan vreemde mensen van het Rode Kruis moest meegeven”, zegt Ria zo veel jaren later.

Uiteindelijk zijn Ria en haar broertje per fiets naar Brielle gebracht en was het gezin weer herenigd. Daar was weer te eten. “Het contact met het gezin, dat mijn jongste broertje had opgevangen is altijd gebleven.”

De naoorlogse jaren waren voor het gezin Deering een arme tijd. “Ik weet nog dat moeder truien breide voor anderen om een centje bij te verdienen. Moeder was sterk. Ik heb haar nooit zien huilen. Alleen een enkele keer was de zorg voor drie opgroeiende kinderen haar te veel. Als we aan het bekvechten waren kon ze wel eens uitvallen. Ik heb haar nooit over vader gehoord, maar toen ze stierf zei ze: “Ik ga naar Willem.”

Rond 1950 kwam het bericht, dat Willem Deering kon worden herbegraven in Ereveld Loenen. “Moeder en ik zijn daar bij geweest, maar ik kan me dat niet goed meer herinneren. Voor moeder was het allemaal lastig. Ze had hem natuurlijk niet gezien na zijn dood en ze vond het moeilijk om te accepteren dat hij het was die daar lag. Een aantal jaren heeft ze zijn graf bezocht, maar op een gegeven moment stopte ze daarmee. Later ben ik daar met mijn kinderen en kleinkinderen ook nog geweest. Daar kon ik als het ware aan mijn vader zijn nageslacht laten zien.”

Ook al zijn de herinneringen meer dan tachtig jaar oud en ook al zijn ze vaag; je vader blijft je vader. Willem Deering is als het ware vermalen door de geschiedenis, een min of meer toevallig oorlogsslachtoffer. Maar hij was een fatsoenlijk man en een goede vader. Alleen al daarom mogen zelfs de meest vage heinneringen niet worden vergeten.