Onlangs ben ik op informatie gestuit van mijn vader (Joop Sloksoede) die in de periode van 1946 – 1949 in Nederlands-Indie zat. Hij was grenadier en zijn beste vriend was Jos van Dooremalen. In een van zijn brieven schrijft mijn vader over het moment dat hij te horen kreeg dat sergeant van Dooremalen was gesneuveld. Ook heb ik foto’s van de periode voor diens overlijden en foto’s van de uitvaart.

Gistermorgen om ongeveer kwart over elf is mijn beste vriend en collega gesneuveld is. De sergeant Dooremalen uit Tilburg. Nu is het de gewoonte om over doden niets dan goeds te zeggen. Van hem valt inderdaàd niets dan goeds te zeggen. In de omgang ben ik vaak moeilijk, ik weet het, maar we hadden nooit ruzie. We sliepen samen in een huis, hij was mijn bridgepartner. Gistermorgen ging hij nog welgemoed op patrouille toen ze om 11.15 uur in een hinderlaag liepen, hij kreeg een sniperschot door het achterhoofd en overleed kort daarop. Het doodsbericht van Doortje zoals we hem onder collega's noemden, kwam hier om kwart over twaalf binnen toen we op hem zaten te wachten met het middageten. Vanmorgen hebben we hem met militaire eer begraven waarbij ik commandant was van het vuurpeloton. Het is gek maar ik kan me nog niet voorstellen dat ik nooit meer zijn opgewekt gezicht zal zien, nooit meer kan vragen of hij het licht uit wil draaien 's avonds. Hij is de eerste in ons bataljon die sneuvelt, meerderen zijn er al doorziekte overleden.