Dit is mijn opa; Guillaume Hubertus Dorren. Ik heb mijn opa nooit gekend. Sterker nog mijn moeder die met de zoon van Guillaume Dorren trouwde heeft nooit haar schoonvader gekend. Mijn opa stierf namelijk toen mijn vader 14 jaar oud was. Mijn oma bleef met 4 kinderen, 4 jongens, achter terwijl er een oorlog gaande was. Het verhaal dat ik van mijn vader hoorde (mijn vader is inmiddels ook al overleden) over hoe mijn opa overleed was als volgt: Mijn opa was Sergeant-Majoor Vuurwerk in het Nederlandse leger. Hij maakte bommen onklaar. Toen de Duitsers eenmaal Nederland hadden bezet, droegen ze de Nederlandse militairen op om de door hen gedropte bommen onschadelijk te maken (de bommen die niet ontploft waren natuurlijk). In Mill was in mei 1940 een gevecht geweest tussen de Nederlandse en Duitse militairen en toen zijn daar een boel bommen gedropt door de Duitsers. Eind oktober 1940 moest mijn opa samen met tenminste één collega in Mill deze bommen onschadelijk maken. Omstreeks 16.00 uur ’s middags ging het mis. Een bom is alsnog afgegaan terwijl mijn opa en zijn collega(‘s) ermee bezig waren; dat hebben ze natuurlijk niet overleefd. Mijn opa is maar 43 jaar oud geworden. Mijn oma is nooit meer hertrouwd, terwijl ze nog best een jonge vrouw was toen. Hij was de liefde van haar leven en dat kon ze nooit meer vinden, vertelde ze. Mijn vader en zijn broers moesten eigenlijk de hele oorlog doorbrengen zonder vader. Dat was een zware tijd. Mijn opa was in 1940 beroepssoldaat. Hij heeft zelf de keuze gemaakt om militair te worden en uiteindelijk heeft hij voor Nederland zijn leven gegeven. Sluiten