De Winterswijk (kapitein Jan de Groot) vertrekt op 30 augustus 1941 vanuit Sydney (Nova Scotia, Canada) naar Liverpool (VK) met 4200 ton fosfaat, als onderdeel van konvooi SC-42. Ze worden op 9 september ontdekt onder de oostkust van Groenland door de patrouillerende Duitse onderzeeboot U-85. Die dirigeert nog eens 15 U-boten richting het onfortuinlijke SC-42. Om ongeveer 02.30 uur lokale tijd op 10 september vuurt de U-432 (Kapitän leutnant Heinz-Otto Schultze) drie torpedo’s uit de boegbuizen en één uit een hekbuis af op meerdere schepen in het konvooi. Schulz meldt in zijn scheepsjournaal dat twee schepen worden geraakt, waarvan er één in korte tijd zonk. Die schepen waren de Winterswijk en de Noorse Stargard. De Winterswijk wordt geraakt aan bakboordzijde in ruim 2 en begint direct weg te zinken. Kort na de explosie wordt er een tweede ontploffing gehoord en worden alle overlevenden overboord geslagen. Er was geen tijd om reddingboten of vlotten te lanceren, het schip zinkt kort daarna en de overlevenden houden zich in de duisternis drijvend aan wrakdelen. Twintig bemanningsleden (waaronder bediende Dunk) overleven de aanval niet. Bij zonsopkomst doorzoekt een oorlogsschip het gebied en vindt elf drenkelingen. Een ander oorlogsschip redt nog twee overlevenden uit het water. Deze schepen zijn de Canadese korvetten HMCS Kenogami (K 125)(Lieutenant Commander R. Jackson, RCNVR) en HMCS Alberni (K 103). De dertien overlevenden worden initieel in Reykjavik (IJsland) aan land gebracht op 13 september, waar een gewonde tweede machinist in het ziekenhuis wordt opgenomen. Later worden ze naar Gourock (VK) overgebracht, waar ze rond 27 september aankomen. Sluiten