Nadat Martijn de school in Meppel had verlaten, zullen hij en Hendrika elkaar niet zo vaak meer gezien hebben. Dat werd natuurlijk nog erger toen joden niet meer mochten omgaan met niet-joden. Maurits moest op 27 juli op weg naar het werkkamp in Orvelte. Terwijl hij daar tewerk was gesteld, bereikte de familie op 27 september een brief van burgemeester Wisman, met de mededeling dat ze hun huis aan de Stationsweg voor 1 oktober dienden te verlaten en dat de huissleutel voor die datum op het politiebureau moest worden afgegeven. Het was gevorderd door de Duitse Weermacht. Nauwkeurig werd door onder andere Nederlandse politiemannen aangegeven wat in het huis diende achter te blijven en wat verwijderd moest worden. Ze trokken tijdelijk in bij een tante, op Zuideinde 67. Maurits kwam op 2 oktober nog met verlof naar Meppel, maar werd samen met de rest van zijn familie in de nacht van 2 op 3 oktober opgehaald en naar Westerbork getransporteerd. Daar bleef de gehele familie bijeen tot 6 juli 1943. Toen werden ze allen naar Sobibor gedeporteerd. Het vervolg laat zich raden: Maurits, Estella en Ernst Hans stierven op 9 juli 1943, Martijn op 8 november 1943. Wat zal die jongen van 16 jaar zich die laatste maanden eenzaam, hopeloos en verschrikkelijk hebben gevoeld. Sluiten