Klaas was de zoon van de in 1984 overleden ex-tramconducteur en caféhouder Gerard Hendrik Faber en Maria Draaisma. Klaas bezocht een rooms-katholieke lagere school en leerde daarna van zijn oom het vak van metselaar. Hij stond bekend als een prima vakman. Hoewel een groot deel van zijn jonge leven zich afspeelde in Amsterdam, bleef zijn hart altijd trekken naar zijn geboorteplaats Leeuwarden. Daar kon de geboren Fries maar moeilijk van loskomen. Regelmatig stuurde hij zelfs brieven naar oma Draaisma met de vraag of hij bij haar mocht komen wonen. Dat was uitgesloten, omdat hij mede de kost moest verdienen voor zijn ouders en zes broers en zusters. Op 5 april 1961 werd Klaas als gewoon dienstplichtige ingelijfd bij het 1e Depot Infanterie onder registratienummer 420407105.

Twee maanden later werd hij ingedeeld bij het Regiment van Heutsz en gedetacheerd bij het 3e Depot Infanterie. Op 19 augustus 1961 vertrok hij per vliegtuig naar Nederlands Nieuw-Guinea. Daar volgde zijn bevordering tot soldaat der eerste klasse. Hij deed dienst bij de B-compagnie van het 6e Infanterie Bataljon. Samen met de sergeant W. Kevelam uit Harderwijk is brenschutter Klaas Faber tijdens een gevechtsactie tegen Indonesische infiltranten gesneuveld in een kampong nabij Kaimana, een kustplaatsje op ongeveer 8oo kilometer van de toenmalige hoofdstad Hollandia (thans Jajapura). Beiden behoorden tot een gecombineerde patrouille van landmacht en mariniers; ze werden verrast door vijandelijk vuur vanuit het oerwoud.

Moeder Faber kreeg de jobstijding te horen terwijl ze bezig was met het strijken van de was. ‘Het was warm weer die dag. Plotseling werd er aangebeld door een mijnheer met een lange zwarte jas. Die combinatie zat mij niet lekker. Bij het openen van de deur wist ik het meteen. Onze Klaas is dood, riep ik tegen die man. Hij knikte bevestigend. Daarna was ik volledig van de kaart,’ vertelt ze zesendertig jaar later op rustige toon.

Aanvankelijk lag het niet in de bedoeling van de Nederlandse regering de lichamen van de in Nieuw-Guinea omgekomen militairen over te brengen naar Nederland. De Regering wilde hiermee een precedentwerking voor de omgekomen militairen, die tijdens de politionele acties in Nederlands-Indië waren omgekomen en begraven liggen in Indonesië, voorkomen. Omdat enkele nabestaanden toch liever hun familielid naar Nederland wilden halen en hiervoor particulier gelden bijeen brachten, besloot het kabinet het transport naar Nederland op staatskosten te laten plaatsvinden. De familie Faber is hiervoor zeer dankbaar. ‘Wij hadden dit nooit kunnen betalen. Dankzij dit regeringsbesluit is Klaas weer teruggekomen hij ons.’

‘Waarom heb je die jongen laten gaan?’, werd moeder Faber wel eens gevraagd. ‘Heb ik mijn kind dan weggestuurd?’, beet ze dan terug. Soms schieten haar deze zinnen nog wel door het hoofd. In zijn korte dienstperiode op Nieuw-Guinea smeekte Klaas als het ware om veel schriftelijk contact. Hij had veel last van heimwee en dronk wel eens meer dan goed voor hem was. ‘Als er een vliegtuig komt met post en er is niets voor mij bij, dan sta ik te vloeken,’ had hij eens naar huis geschreven. Volgens mevrouw Faber heeft de familie hem echter niet in de steek gelaten en veel brieven geschreven.

Sluiten