Verslag over mijn opa Frederik Felix (naar wie ik vernoemd ben), zoals ik het verhaal heb gehoord, deels heb gelezen en heb meegekregen. (Gedeeltes uit het boek: De Sinterklaas RAZZIA van Dirk Verkijk. ISBN 90-5911-279-2 )

Haarlem, rond 1 december 1944. Enkele weken voor deze datum was de zus van mijn moeder, die wegens een handicap in een rolstoel zat, verkracht door een duitse militair. Hierna bleek zij zwanger te zijn. Mijn opa, de op dat moment 55 jarige Frederik Felix, heeft zich hierover zo kwaad gemaakt, dat hij verhaal gaat halen en aangifte gaat doen bij de Haarlemse politie. Op het politiebureau heeft de politie het verhaal aangehoord en gezegd: “Wij kunnen hier niets mee, hiermee moet u naar de Duitse militairen in de kazerne”

Daar is hij naar toe gegaan en vanaf dat moment heeft niemand meer iets van hem vernomen! Wat er op de kazerne is gebeurd weten we niet, omdat hij daarna nooit meer is thuisgekomen. Mijn moeder (de oudste in het gezin) is naar de politie gegaan, omdat mijn opa niet meer thuis kwam. Mijn moeder ging, omdat mijn oma het jaar daarvoor was overleden. De politie vertelde haar dat zij haar vader hadden doorgestuurd naar de commandant van de Duitse kazerne, en dat hij daar ook heen is gegaan. Mijn moeder is toen ook naar de bewuste kazerne gegaan, om aan de commandant naar haar vader vragen. Deze vertelde aan mijn moeder: “Hij is hier geweest. Ik heb hem gezegd dat wij niets voor hem konden doen, en hebben hem buiten de poort gezet”. Vervolgens zei hij tegen mijn moeder dat hij 'Sich selber ins Wasser gestürtzt hat' en dat zij hem jammer genoeg niet meer gezien hadden. (Het Spaarne lag immers dichtbij) De commandant heeft bij moeder de indruk gewekt, dat haar vader zelfmoord zou hebben gepleegd. Mijn moeder is dit altijd blijven geloven.

60 jaar later kwam in 2004 het boek de Sinterklaas RAZZIA van 1944 uit. De jongere zus van mijn moeder kocht dit boek en stuitte hierin op het verhaal op blz 113. De letterlijke tekst uit het boek luidt:

In Bienen zat het oudste slachtoffer: de 55-jarige Frederik Felix van de Rustenburgerlaan 121. Het is eveneens een raadsel waarom deze man zo ver “boven de leeftijd” toch is opgepikt. Zijn vriend en medegevangene J.H.Otten vertelt in een getuigenverklaring vlak na de bevrijding, bestemd voor het proces tegen de kampleiders van Rees, Bienen en Praest, dat zij beiden ’s morgens om half 7 aan Lagerführer Schwirkmann hebben gevraagd of zij naar de dokter mochten, waarvoor een post was ingericht in het (ex-) restaurant Wolter. Als antwoord heeft hij hun alletwee in elkaar geslagen. Waarna ze alleen nog maar kruipend door de sneeuw weg konden komen. Twee dagen later, op de 3e februari 1944, is Felix aan zijn verwondingen overleden. Hij stierf met zijn trouwring om. Otten heeft hem helpen begraven, maar zijn ring was weg, volgens Otten gestolen door Schwirkmann 'een beestmens, een grote dief.

Na het lezen hiervan werd er een hoop duidelijk.