Paulus Henry Reinaldo Garnier

Mijn ervaring tijdens de Japanse bezetting en Bersiap-oorlogsperiode 1940 - 1945 ten gevolge van het grote verlies van mijn geliefde en gesneuvelde vader in de oorlogstijd, die het niet heeft overleeft.Mijn moeder, oma, mijn twee broers, pleegzus en ikzelf kwamen hierdoor alleen te staan. En daarom zijn wij, onze moeder en oma nog steeds dankbaar voor hun goede zorgen, aangezien wij nog minderjarig waren. Mijn moeder had geen inkomen, dat hield in dat wij geen voeding, kleding en scholing hadden. Door deze beklemmende oorlog en vijandelijke omstandigheden als burgeroorlogsslachtoffer en nabestaande heb ik ervaren dat dit de oorzaak was en invloed heeft gehad, op mijn gezondheid en geestelijk welzijn, omdat ik zo jong mijn geliefde vader moest missen.Ik heb namelijk de wreedheden meegemaakt, vernederingen en geweld tijdens de Japanse bezetting en de Bersiaptijd na de oorlog. We hebben in het kamp Gedong Delapan in Tjimahi gezeten. In dit bezette gebied werden wij lastig gevallen door de Brits-Indiërs en Indonesiërs Bersiapperiode. Wij hebben toentertijd in een onbegrijpelijke en schokkende situatie moeten leven in het kamp, waar ze dodelijke kogels afvuurden die later in ons verblijf in de fruitschaal zijn teruggevonden. Wij moesten in de schuilkelder, waar Japanse vliegtuigbommenwerpers over ons heen vlogen en daarom in een angstige en onmogelijke situatie leefden.Door de bizarre Japanse bezetting waar wij in verkeerden, het weinige voedsel en kleding, was het erg moeilijk en onleefbaar. Hetgeen wat nog over was, moest verkocht worden hoofdzakelijk om voedsel te kunnen kopen.Wij zijn dankbaar voor de Nederlandse militairen die ons bevrijd hadden en die hun leven hebben opgeofferd voor onze vrijheid. Tot op heden ervaren wij nog steeds de nasleep van deze oorlog. Sluiten