Bernardus Petrus van Geel

Het maakt veel indruk op mij als ik zie dat op de avond van de herdenking mensen voor de graven staan op ereveld Loenen. Dan denk ik altijd aan mijn oom Bart, die ik helaas nooit gekend heb. Hij overleed in Berlijn, toen hij 21 jaar oud was. Hij moest daar gedwongen werken in het kader van de Arbeitseinsatz. Zou er ook iemand bij zijn graf staan denk ik dan ? Regelmatig was ik met mijn moeder op het ereveld bij het graf van haar broer. Mijn opa overleed al in 1945, kon het verdriet niet verwerken. Mijn oma had een groot portret van hem in haar huiskamer hangen. De shawl, die hij het laatst droeg heeft ze altijd bewaard. Nu heb ik hem nog. Toen mijn oma op sterven lag had ik de shawl om gedaan. Zo zwak ze was, kwam ze een beetje omhoog en zei: Je hebt hem om hè. Het verdriet om haar zoon, die naar Duitsland moest en nooit meer terug kwam droeg ze haar leven met zich mee. Mijn oudste zoon noemden we ook Bart. Volgend jaar wordt hij ook 21 jaar. Sluiten