Het was een mooie tijd in het voormalig Indië voor Hélène.
Ze groeide op in Bogor, jl. Batu Tulis 48.
Het huis heette: “Ma Campagne” Samen met haar ouders, zus en haar twee broers beleefde zij een fijne en onbezorgde jeugd.
Hélène kon goed leren en haalde op Java haar diploma voor de meisjes HBS. Hélène was ook muzikaal en creatief. Ze speelde prachtig viool en kon goed Disney figuren na tekenen. Met haar vader, beroeps sergeant bij de Infanterie, deed zij graag aan de vechtsport schermen.

Al jong leerde Hélène haar man Gerrit Gerdingh kennen. Hij was werktuigkundige bij de Koopvaardij. Voor hun huwelijk hebben Gerrit en Hélène Nederland bezocht voor een kennismaking met de Hollandse familie van Gerrit in Deventer. Het was een lange bootreis, midden in de winter en erg koud. Van de zus van Gerrit ( Corrie Gerdingh) heeft zij in Holland leren schaatsen. Dat vond zij erg leuk. Ondanks het cultuurverschil en hun verschillende geloofsovertuigingen, klikte het goed met de aanstaande schoonfamilie.
Hélène en Gerrit kregen samen drie prachtige zonen: Gerbert, Ronald en Walter. Hélène genoot volop van het moederschap en bracht de jongens de kunst van het tekenen bij.

Helaas kwam er aan het mooie leven een einde. Er dreigde oorlog. Gerrit raadde Hélène aan om met haar drie kinderen naar Australië te vluchten. Hélène kon niet geloven dat het allemaal zo’n vaart zou lopen en besloot in Indië te blijven.
Al gauw werd Indië door Japan bezet. Hélène en haar kinderen werden direct geïnterneerd in het vrouwenkamp Malang op Java ( “De Wijk/Guntur”). De vader van Hélène weigerde te buigen voor de Japanse overheersers en werd voor de ogen van zijn gezin gedood. Gerrit en de broers van Hélène werden apart geïnterneerd in het mannenkamp op Java. Gerrit kreeg daar difterie. Dit was uiteindelijk zijn redding, omdat hij hierdoor werd vrijgesteld van de Birma Spoorlijn.

Het leven op Java was plotsklaps veranderd in een hel. Hélène’s gezondheid verslechterde snel tijdens de zware jaren in het kamp. Ze kreeg TBC en werd wegens besmettingsgevaar apart in een kleine ruimte verzorgd door haar oudste zoon Gerbert.
Haar drie kinderen werden opgevangen door haar zus en haar moeder, die in het zelfde kamp geïnterneerd waren. Haar gedachten en gevoelens bracht zij via gedichten onder woorden, omdat haar stembanden door de TBC waren aangetast. Ze ondervond veel kracht en steun in haar geloof. Haar kinderen moesten haar ook beloven altijd katholiek te blijven.

Drie dagen voor de bevrijding is Hélène in het kamp gestorven aan uitputting en ondervoeding.

Haar kinderen, man, zus, nichtjes, broers en haar moeder hebben het kamp ternauwernood overleefd en zijn na de oorlog met behulp van het Rode Kruis naar Nederland vertrokken.