Donderdag 7 juli bracht weer rouw over het eskadron en vooral voor huzaar Verbeek een schokkende ervaring. Cor Verbeek keerde die dag terug van ziekenverlof na zijn zware verwonding eind mei. Daarvoor meldde hij zich in Salatiga om met het konvooi naar Solo mee te rijden. Maar eerst was het wachten op de aankomst van de pantserwagen-wegpatrouille uit Solo die de weg moest schoonvegen. Op de radiopost van de V-brigade in Salatiga zei iemand tegen Verbeek: huzaar, we hebben juist radiocontact met één van jullie pantserwagens, wil je even met hen praten?' En hij overhandigde koptelefoon en microfoon aan Verbeek. Die herkende tot zijn vreugde de stem van wachtmeester Van Gorkom van zijn eigen peloton. Van Gorkom zei: 'Mooi Cor, datje weer terug bent, we zijn al voorbij Ampel, dus we zijn zo bij je'. Daarna stilte. Na een tiental minuten kwam de radio weer in de lucht, maar nu een andere stem die zei: De pantserwagen is op een mijn gelopen, twee doden.' Verbeek vroeg naar het nummer van de wagen. Dat werd even later gemeld. Geen vergissing mogelijk, het was het nummer van zijn eigen wagen waarop hij zo lang schutter was geweest en waarvan wachtmeester Van Gorkom de wagencommandant was. Later kreeg Verbeek te horen wat er precies was gebeurd. De pantserwagen was op een zeer zware mijn, een vliegtuigbom, gereden waardoor de wagencommandant en de schutter, huzaar Lobato, half uit de toren waren geslingerd en onder de kantelende pantserwagen verpletterd, terwijl de bestuurder, huzaar Van der Lugt, zwaar werd gewond.Gerrit van Gorkom was één van de zeer jonge OVW'ers bij ons eskadron. Hij was aanstonds opgevallen wegens zijn enthousiasme en belangstelling en zijn aangeboren leiderschapskwaliteiten. Hij was dan ook al gauw bevorderd tot korporaal en na de Eerste Politionele Actie tot wachtmeester. in die rang had hij de functie vervuld van opvolgend pelotonscommandant van het 4 e Pantserwagenpeloton. Maar bij de aanvang van de Tweede Politionele Actie was hij wegens het defect raken van zijn pantserwagen ingedeeld bij het jeeppeloton. Daarmee had hij deelgenomen aan de befaamde opmars naar Madioen en naar Patjitan. Daarna was hij weer teruggekeerd bij het 4e Pantserwagenpeloton, waar hij grote achting genoot van zijn huzaren en een grote steun was 'voor zijn pelotonscommandant. Gerrit's ambitie was beroepsmilitair te worden en gezien zijn uitnemende staat van dienst scheen er een mooie carrière voor hem weggelegd. Zijn OVW-wapenbroeder Aaldrik Damhof koesterde dezelfde wens en beide jongste onderofficieren van ons eskadron waren dan ook gezworen vrienden. De avond voorafgaande aan Gerrit's dood hadden zij nog een lang en vertrouwelijk gesprek met elkaar. Gerrit vertoonde voor het eerst verschijnselen van shock. Hij had die dag tijdens een weg¬patrouille een schokkende ervaring beleefd toen de schijnwerper op de koepelrand van de pantserwagen, vlak naast zijn hoofd, met een luide klap was verbrijzeld door een kogel. 'De Dood komt nu toch wel heel dichtbij', zei hij. Aaldrik slaagde er in Gerrit wat op te beuren zodat hij de volgende dag met zijn gebruikelijke opgewektheid zijn wegpatrouille kon uitvoeren. Ditmaal helaas met fatale afloop.Het andere dodelijke slachtoffer, de Surinaamse huzaar Lobato, was al een keer eerder op een mijn gereden, namelijk als chauffeur van de jeep waarbij huzaar Bloemsma was gedood, eind maart bij Bentokan. Lobato had toen een zware hersenschudding opgelopen. Na zijn herstel was hij als schutter op een pantserwagen in de plaats van huzaar Verbeek gekomen, na diens zware verwonding eind mei. Maar nu had de Dood huzaar Lobato dus toch nog achterhaald. Sluiten