De humorvolle Jan (1906-1945) was de lievelingsbroer van alle zussen Goubitz. Hij was de handigste in huis en werkte als stoffeerder in een meubelmakerij. Ook was hij goed in fotograferen. In de woonkamer van Mettje hing jarenlang een portret van hem, dat door zus Ali was geschilderd.

Sinds het begin van de bezetting moest Jan meteen voorzichtig zijn vanwege zijn activiteiten in het verzet en de communistische partij en het feit dat hij een joodse achtergrond had. Hij vervalste persoonsbewijzen, was betrokken bij sabotageacties en maakte daar foto’s van. Die werden bij een huiszoeking door een NSB’er en een Duitser overigens niet gevonden. Maar na die gebeurtenis moesten ook zijn vrouw Nel en de twee kinderen onderduiken.
Zijn zoon Ab heeft het in zijn autobiografie Morgendauw beschreven: Je vader in het verzet en dan allemaal Duitsers ingekwartierd in het huis waar jij met je broer en moeder ook woont. Overal verraders in de buurt. Jan had in het voorjaar van 1942 een oude caravan op de kop getikt en verborgen in een cederbosje dicht bij de plek, waar zijn gezin was ondergebracht. Daar brachten ze andere Joodse familieleden onder. Allemaal ook verraden.

Vanwege de veiligheid wilden Nel en Jan scheiden om vervolging van de kinderen en Nel te voorkomen. Pas na de arrestatie van Jan eind 1944 is dat gelukt.

Het eindigde dramatisch. Jan zou op 15 april 1945 overlijden, slechts enkele weken voor de bevrijding. Hij werd gefusilleerd bij het werkkamp in Police (nu Polen).

Ondergedoken bij het echtpaar Roland Holst in Zundert, waar ook zijn zus Ali was, had hij op 16 mei 1943 reeds een afscheidsbrief geschreven:
Lieve Nelly en kinderen,
Eenige malen hoorde ik van vrouwen en andere nabestaanden van slachtoffers in deze tijd, de verzuchting ‘Had hij (of zij) er maar niet aan meegedaan’ of ‘was hij (of zij) maar voorzichtiger geweest’. Een enkel maal heb ik mijzelf ook dit probleem gesteld: heeft het zin om nog te werken in partijverband of individueel met alle risico daaraan verbonden. Ik ben er van overtuigd dat het moet. Zoals de toestand nu is, is het alleen een kwestie van meer of minder risico. Ik ben in de strijd voor een betere samenleving geen bijzondere persoonlijkheid. Maar dat zijn juist de duizendtallen die als kleine kernen en bronnen veel betekenis kunnen hebben. Mij eraan te onttrekken zou ik niet willen en kunnen. Mijn hele leven is op allerlei manieren verbonden aan de arbeidersklasse. Het heeft mij altijd de grootste voldoening gegeven anderen te kunnen helpen.

Op de envelop heeft Nel aangetekend: geopend 9 dec.1945. Onlangs is voor het huis van Jan en Nel in de Celebeslaan een Struikelsteen geplaatst.