Op 28 November 1939 vertrekt het vrachtschip Tajandoen van de Stoomvaart Maatschappij Nederland uit Amsterdam met bestemming Nederlands Indië. Aan boord wordt een gemengde lading vervoerd, bestemd voor diverse havens in de Indische archipel, veertien passagiers en 54 bemanningsleden. Het schip stopt kort in Antwerpen, waar een deel van de passagiers eerder per trein naar was afgereisd. Daarna wordt de Noordzee overgestoken voor een inspectie van de lading en scheepspapieren op de Downs ankerplaats door Britse autoriteiten. Op 6 december wordt de Tajandoen vrijgegeven en vertrekt weer naar zee. Een mijnenvrije route wordt gevolgd door het Engelse Kanaal, op weg naar de Atlantische Oceaan. De Duitse onderzeeboot U-47 (Commandant Kapitän leutnant Günther Prien) detecteert de Tajandoen in de donkere uren van de ochtend van 7 december. Prien denkt een tanker te zien in het donker en lanceert een torpedo na vier minuten. Die treft het schip aan stuurboord zijde om 05.24 uur. De motoren worden direct gestopt en alle opvarenden verlaten de Tajandoen in drie reddingboten. Die moeten hard roeien om vrij te blijven van brandende olie uit de getroffen tanks van het schip. Ongeveer vijftien minuten later zinkt de Tajandoen weg, gadegeslagen door de overlevenden in de boten. Na het tellen van de overlevenden blijken er zes vermisten te zijn, allen bemanningsleden. Korte tijd later worden de boten gezien door het Italiaanse vrachtschip Georgio Ohlsen en de 62 overlevenden worden aan boord genomen. Na overleg besluit kapitein Roeterink om met alle opvarenden over te gaan op een ander vrachtschip dat in de buurt was, de Belgische Louis Scheid. Dat schip zet onmiddellijk koers naar de dichtstbijzijnde kust, terwijl het weer zienderogen slechter wordt. Tijdens zonsondergang wordt de kust van Devon (VK) waargenomen, maar er staat inmiddels een zware storm met heftige regenbuien. In de ochtend van 8 december raakt de Louis Scheid een rots nabij Warren Point en strandt vervolgens op de Britse kust. Na noodsignalen te hebben ontvangen vaart de reddingboot van het nabije Salcombe uit en haalt het merendeel van de opvarenden in meerdere trips van boord. Een kleine groep Belgen blijft nog aan boord totdat duidelijk is dat het schip niet meer te redden valt. Zij worden uiteindelijk met reddingslijnen vanaf het strand van boord gehaald. De overlevenden keren na enige dagen per schip en vliegtuig terug naar Nederland en krijgen daar een warm onthaal. Bij de Duitse regering wordt vergeefs geprotesteerd tegen de aanval op een neutraal vrachtschip, zonder enige controle of waarschuwing vooraf. Egbert Heimerik Aalbers vertrekt enige tijd later alsnog naar Nederlands Indië met een ander schip. Sluiten