Wilhelmus Johannes Gunters

De laatste knuffel In 1942 is het pand waar de Bank Mendes Gans gevestigd was door de Duitsers gevorderd. Wim Gunters werkte als procuratiehouder bij de bank en woonde samen met mijn moeder en mij (Erica) boven de Bank. Wij verhuisden naar de Goudreinetstraat 558 in Den Haag.Omdat mijn ouders in de ONDERGRONDSE actief waren, werd dit adres een ONDERDUIKADRES voor de mensen in nood. De eerste familie die bij ons kwamen wonen was de fam. Loggen. Mevrouw Loggen noemde ik 'tante Jantje'. Zij was concertpianiste en nam haar vleugel mee, die in de salon werd geplaatst. Menig uurtje heb ik met tante Jantje daar achter doorgebracht.De volgende anekdote vergeet ik nooit. Op een dag stond ik voor het raam en zag een V I een rare buiteling maken. De V I was een raket die vlak bij ons afgevuurd werd en bestemd was voor Engeland. Niet altijd lukte de operatie. Zo ook nu "Tante Jantje die V I doet zo raar ". zei ik. Tante Jantje wist niet hoe snel zij met mij naar de schuilkelder moest vluchten. Gelukkig kwam hij niet op ons huis terecht. Mijnheer Loggen was een kunstschilder en maakte mooie schilderijen voor ons. Ook bij hem zat ik uren te kijken. Een van zijn schilderijen hangt nog steeds bij ons thuis.De fam. Loggen verhuisden naar De Veluwe en kwam de fam. Van Gelder bij ons wonen. Een vader en dochter en twee zonen. Ook een lieve familie waar ik vele leuke momenten mee heb beleefd.20 MEI 1944 OM 19.30 UUR namen oom Dik, zoals ik mijn tweede vader liefkozend noemde, mama en de familie Van Gelder afscheid van mij, omdat ze door de vrouw die de bonkaarten etc. voor de onderduikers verzorgde, voor een feestje bij haar thuis waren uitgenodigd. Het hondje van de fam. Van Gelder werd mij overhandigd met de woorden "Pas je goed op onze lieve Puppy" en Oom Dik gaf mij een knuffel en fluisterde in mijn oor :"Niet meer rolschaatsen, maar boven je huiswerk gaan maken." "Natuurlijk doe ik wat jullie mij vragen en veel plezier." zei ik. Mama kuste mij als laatste en weg waren ze allemaal.OM 21.00 UUR was er een INVAL door de GESTAPO op het feest. De Joodse fam. Van Gelder, mijn moeder en Oom Dik werden meegenomen naar de Gevangenis in Scheveningen ( door de ondergrondse ORANJEHOTEL genoemd.) De dochter van de fam. Van Gelder werd voor de ogen van Wim gemarteld. Al snel kon hij dit niet aanzien en bekende de fam. onderdak te hebben gegeven. Mijn moeder werd mishandeld en bekende ook. Of er nog meer mensen bij betrokken waren weet ik niet.OM 22.00 UUR werd er bij ons thuis aangebeld en dacht ik "Gelukkig, ze zijn weer terug ! " Tot mijn schrik stond er een grote Duitse Officier met getrokken revolver voor de deur. Deze stapte naar binnen en vroeg waar de kamers van de Joodse mensen zich bevonden. Als 13-jarig meisje gehoorzaam je en ik wees de kamers aan. Alles van waarde werd meegenomen en zelfs het hondje ruw uit mijn armen getrokken. Mij in paniek achterlatend, verdween de Duitser. De volgende morgen kwam mijn moeder thuis en op mijn vraag": "Waar is Oom Dik", vertelde ze mij, dat Oom Dik gearresteerd was en voorlopig niet thuis kwam. Mijn moeder en ik vielen elkaar ontredderd in de armen.WIM GUNTERS werd op 20 MEI 1944 ingesloten in het Oranjehotel onder gevangenennr. 422. Waarschijnlijk heeft hij hier veel paniek, onmacht en verdriet gezien. Wim was een zachtaardige man en zeer betrokken bij zijn medemens.4 AUGUSTUS werd Wim overgebracht naar kamp Vught nr. 10735, waar hij nog voor Philips heeft gewerkt.6 SEPTEMBER De dag na DE DOLLE DINSDAG van 5 september, was er paniek uitgebroken bij de Duitsers, want volgens ene Gerbrandy was de bevrijding nabij. Vele Duitsers en Collaborateurs verdwenen naar Duitsland. Zo werden ook de gevangenen naar Duitsland vervoerd. Wim kwam terecht in SACHSENHAUSEN en NEUENGAMME. 28 OKTOBER werd Wim naar BERGEN-BELSEN overgebracht alwaar hij, volgens de gegevens leed aan een ziekte van de buikorganen23 NOVEMBER is overleden.De opsomming van de maanden van gevangenschap van mijn tweede vader, maakt mij verdrietig. 23 NOVEMBER brengt mij in verwarring. Was hij tot het laatst bij kennis? Wat waren zijn gevoelens en gedachten? Had hij veel pijn? Was hij eenzaam in zijn laatste ogenblikken of zat er iemand naast hem? Wij zullen het nooit weten.Tot mijn grote frustratie bleek na de oorlog, dat de vrouw die het feest organiseerde en een vertrouwenspersoon was, de mensen had verraden. Deze vrouw is gearresteerd, maar werd niet veroordeeld omdat zij zoveel "goed werk" had verricht! Zij werkte dus ook voor de Duitsers. Jarenlang heb ik naar deze vrouw gezocht. Gelukkig voor haar en voor mij, heb ik haar niet gevonden.Lieve Oom Dik, De jaren dat je bij ons was zal ik nooit vergeten. Voor mij was je de allerliefste vader van de hele wereld. Ik zal altijd van je blijven houden.Liefs en dikke kus. Erica Sluiten

Samen met mijn moeder en tweede vader Wim Gunters woonden wij al jaren op Het Plein nr. 20 in Den Haag boven de Joodse Bank Mendes Gans. Wim Gunters werkte daar als procuratiehouder. 1 MEI 1940 was nog een feestelijke dag. Mijn moeder Anna de Jong en Wim Gunters ( voor mij Oom Dik, omdat ik gewend was hem al jaren zo te noemen) zijn op die dag getrouwd. Met familie en vrienden een geweldige receptie en diner in Hotel Des Indes in Den Haag. De dagen daarna waren de spanningen te voelen en iedere dag natuurlijk naar de nieuwsberichten luisteren. Veel mannen waren opgeroepen. 10 MEI 1940 viel Duitsland Nederland binnen en via de nieuwsdienst ( RADIO ) werd medegedeeld dat Nederland in OORLOG was. Oom Dik zag ik huilen en mijn moeder ook. "Wat was er aan de hand ?" vroeg ik mij als negen jarige af. "Indien mijn moeder en Oom Dik huilen, moet er wel iets vreselijks aan de hand zijn !" Het leger heeft felle tegenstand geleverd, maar kon niet voorkomen dat de Duitsers op 14 MEI 1940 Rotterdam opeisten. Deze dag zal ik nooit vergeten. Mijn moeder was toevallig in de keuken op de bovenste etage en Oom Dik en ik zaten 2 verdiepingen lager in de salon. "Kom snel naar boven Erica en Wim ! "riep mijn moeder "Er gebeurt iets boven Rotterdam !" Snel de trappen opgerend en op het dak gekeken wat er aan de hand was. In de verte zagen wij een grote brand. "ROTTERDAM wordt gebombardeerd" zei Oom Dik met een verstikte stem "Nu is het echt Oorlog !" Na bekomen te zijn van de schrik, naar binnen om naar het nieuws te luisteren. En ja hoor ! De Duitsers eisten Rotterdam op en tijdens de onderhandelingen is Rotterdam toch gebombardeerd ! Nederland heeft gecapituleerd. 15 MEI 1940 werd de capitulatie in Rijsoord getekend door Henri Winkelman en Georg von Küchler.Erica Sluiten

In febr.2015 is op deze site een bijdrage/verhaal geleverd i.z. Opa Gunters, die gearresteerd is en afgevoerd werd naar het Oranjehotel Scheveningen, daarna kamp Vught,Neuengamme,Sachsenhausen,om uiteindelijk in Bergen Belsen ,zoals het Bundesambt (volg.gegevens) liet weten tengevolge van hartzwakte aldaar is overleden. Een en ander over W.Gunters is mij destijds verteld door een goede vriend van Wim Gunters (Opa), die korte tijd samen met hem in Oranjehotel had gezeten. Deze vriend was een aangetrouwd familielied van mij. Deze huisvriend is reeds lang geleden overleden. Mocht dit bericht gelezen worden door diegene die m.b.t.Opa Gunters op deze site haar/zijn verhaal heeft gedaan en er daartoe oe behoefte bestaat dan zal ook contact door mij zeer op prijs worden gesteld. M.vr.groet Agnes van der Helm Sluiten