Het Mobilisatie-Oorlogskruis is ingesteld bij Koninklijk Besluit van 11 oktober 1948 en wordt toegekend aan oud-militairen, die destijds gedurende tenminste 6 maanden in werkelijke dienst zijn geweest van het Koninkrijk der Nederlanden. De kruizen werden vandaag uitgereikt door Commandant Luchtstrijdkrachten luitenant-generaal Dennis Luyt aan de bemanning van het vliegtuig Glenn Martin M-571, en aan de broers van brigadier Willem Haacke, Henrich en Hugo. De bemanning van de M-571 bestond uit eerste luitenant vlieger-waarnemer J.H. Groeneveld, brigadier W. Haacke, militie sergeant der eerste klasse bommenrichter C.F. Gobus en brigadier H.J. Prinssen. De oudste broer van Willem Haacke, Henrich wordt vastgehouden op de Tamahoku Maru, die op 25 juni 1944 wordt getorpedeerd in de buurt van Nagasaki. Het jongste broertje van Willem Haacke, Hugo, soldaat van het wapenvak der Genie der KNIL, sterft enkele maanden later op soortgelijke wijze. Hij is ook krijgsgevangene en aan boord van het Japanse transportschip Junyo Maru wanneer dat op 18 september 1944, ter hoogte van de stad Benkoelen op Sumatra, wordt getroffen door 4 torpedo’s. Bij de uitreiking waren nabestaanden aanwezig, onder wie de neef, nicht en achternicht van Willem, Henrich en Hugo Haacke.Voor een uitgebreider beschrijving zie: https://magazines.defensie.nl/defensiekrant/2020/32/03_mok_32 Sluiten

1. Als krijgsgevangene op transport naar Sumatra. Omstreeks eind Augustus 1944 werd Mil. Sold. Gi. Genie KNIL. Hugo HAACKE met andere militaire krijgsgevangenen overbracht naar Batavia, het huidige Jakarta. In Batavia werd hij als krijgsgevange ondergebracht in de voormalige kazerne van het Garnizoens- Bataljon - het vroegere Xde Bataljon Inf. van het KNIL, dat tijdens de oorlog door de Japanners was ingericht als doorgangskamp, om de krijgsgevangenen van daaruit naar elders te transporteren, bijv. naar Singapore, Japan, Sumatra, Formosa/Taiwan, etc. Op 14 sep 1944 werd hij samen met ca. 1600 andere krijgsgevangenen (Nederlandse, Menadonese, Ambonese KNIL miln. en waaronder ook miln. van de stadswacht uit Batavia), om ca. 24.00 uur gewekt met de opdracht zo snel mogelijk met al hun “hebben en houden” in het donker buiten aan te treden. Om 02.00 uur ’s nachts was de afmars en marcheerden zij langs de bekende markt - Pasar Senen - naar het station van Batavia; daar moesten zij instappen in goederenwagons van de reeds klaarstaande treinen met bestemming de havenstad Tandjong Priok. Daar bleek het Japanse troepentranportschip ss “Junyo Maru” aan de kade te liggen waarmee men – toen nog voor de krijgsgevangenen met onbekende bestemming – zou worden vervoerd. Wat later sloot zich nog een groep van 700 krijgsgevangenen bij hen aan, afkomstig uit het interneringskamp Kamp Makassar.In Priok moest men uren op de kade wachten alvorens tenslotte tegen de avond te worden ingescheept - overigens gedurende al die tijd - zonder eten of drinken te hebben gekregen. Gelukkig bleek op de kade bij een gebouw van de KPM. een waterkraantje te zijn, waar de krijgsgevangenen gretig gebruik van hebben kunnen maken. In de middag kwamen onverwachts 4200 Javaanse Romusha’s (dwangarbeiders) op de kade aan, die letterlijk als makke schapen in de onderste ruimen van het schip werden gejaagd.Tegen de avond mochten de krijgsgevangenen eindelijk aan boord. Tijdens deze inscheping werden de krijgsgevangenen “als sardientjes in blik” in de ruimen geduwd; deze verbouwde ruimen beschikten o.a. slechts over enkele luchtsluizen en een enkel toilet; het stonk er dan ook vreselijk in deze gloeiend hete ruimen, waarbij men vrijwel zittend moest slapen; het weinige drinkwater was van onbetrouwbare kwaliteit, waardoor vele krijgsgevangenen tijdens de zeereis al spoedig dysenterie zouden krijgen. De reis bleek later dan ook voor de krijgsgevangenen een ware hel a/b van deze schepen te zijn; die kregen dan ook de bijnaam “HELL- SHIPS”. Intussen was het bij de krijgsgevangenen, via geruchten bekend geworden, dat de eindbestemming van de reis vermoedelijk Padang op Sumatra zou zijn; van daaruit zouden de krijgsgevangenen dan naar Pakanbaroe worden overgebracht om hen gedwongen te laten werken bij de aanleg van een nieuwe spoorbaan van Pakanbaroe naar Moeara.2.Gebeurtenissen tijdens de zeereis van de havenstad Tandjong Priok naar Padang, West Sumatra. In de late middag van 15 sep. 1944 lichtte het ss “Junyo Maru” het anker en verliet de haven van Priok om vervolgens samen met 2 Japanse Korvetten in konvooi in N.W. richting te koersen. In de nacht van 17 sep. was het heel slecht weer, maar de dag daarop, ma. 18 sep. 1944, was het in de ochtend al heel heet en stierven enige krijgsgevangenen aan de gevolgen van dysenterie; ze werden door de Japanners, zonder pardon, meteen over boord gegooid. Als het kleine konvooi op 18 sep. ter hoogte was gekomen van de kustplaats Moko Moko bij Benkoelen, werd de “Junyo Maru” omstreeks 16.00 uur ‘s middags aangevallen door de Britse onderzeeboot HMS “Tradewind” (onder commando van LtCdr. S.L.C. Maydon) en met 4 torpedo’s - binnen 20 minuten - tot zinken gebracht. noot: De “Junyo Maru” voerde geen Rode Kruis-tekens, noch de voorgeschreven letters “POW”. De eerste torpedo trof de “Junyo Maru” midscheeps; na een zware explosie begon het schip hevig te trillen, waarbij delen van het schip overal heen werden geslingerd; enkel minuten later werd het schip door een tweede torpedo getroffen, waardoor de “Junyo Maru” na ca 20 minuten onder de golven van de Indische Oceaan verdween. Gedurende dit vreselijke drama verloren ca. 2000 kgvn hun leven; t.w. 1382 KNIL miln.,(waaronder Nederlanders, Surinamers, Ambonesen , Menadonesen en enkele mensen vd Ned. Koopvaardij), Amerikanen, Australiërs en Britse militairen; de meesten van deze laatste groep waren R.A.F. militairen. Voorts verloren 4000 Indonesische/Javaanse dwangarbeiders daarbij hun leven. Slechts 880 Kgvn werden o.a. door een Japans Korvet gered. Mil. Sold. Gi. Genie KNIL. Hugo HAACKE overleefde helaas dit drama niet en verdronk in de donkerblauwe wateren van de Indische Oceaan; Hugo HAACKE kreeg daar zijn “ZEEMANSGRAF”. Sluiten