Tijmen Hagen

Mei 1940. . . 'S Morgens 4 uur. Zonlicht over het vliegveld Iepenburg. 't Belooft een mooie dag te worden. Tien manschappen en luitenant Wieringa zitten in stelling bij hun afweergeschut. Er heerst spanning. . . het laatste alarm is gegeven. Dan komen ze uit de verte nader. Duitse vliegtuigen. . . Een hevig afweervuur knettert 10s. Zes vliegtuigen vallen neer. Dan komt onverwachts een ,,grote vogel" boven de stelling neerstrijken en gooit bommen. Het afweergeschut zwijgt. Tiemen Hagen uit Nunspeet wordt zwaar gewond. Hij mist een been, zijn schouder is verbrijzeld. Langzaam stroomt het bloed uit zijn zwakker wordend lichaam. Er is niet voldoende hulp. Hagen bloedt dood. Bijna 2 uur leefde hij nog. Wat ging er in dezen stervenden soldaat om, op die mooie Meidag? Zijn gedachten waren zeker bij zijn vrouw, bij zijn ouderlijk huis, bij zijn melkzaak en bij zijn God. Want van zijn God hield hij met hart en ziel. Misschien dacht hij wel, waarom moet ik sterven? Maar het antwoord kwam niet. Misschien flitste zijn leven even aan hem voorbij : Zijn geboorte op 12 Maart 1912. Zijn jeugd, zijn schooltijd. Zijn strijd om de melkzaak, die hij begonnen was zo goed mogelijk uit te breiden. Niets was hem te veel, wanneer zijn klanten iets vroegen. Op zijn motor tufte hij naar nieuwe ver weg wonende afnemers toe. Misschien dacht hij aan zijn huwelijk. Hij was immers nog maar drie maand getrouwd met een dochter van Jan van Engelen, toen hij voor de mobilisatie opgeroepen werd. Of dacht hij aan zijn kind, dat toen op komst was. We weten het niet. We weten wel, dat hij daar viel als slachtoffer van het Moffengeweld. Dat hij viel als verdediger van Nederlands vrijheid. Een dag later werd hij begraven op de begraafplaats ,,Roodelaan" te Voorburg. Daar liggen vele van zijn strijdmakkers. Een grote gedenksteen is er opgericht. Daar staan vele namen op. Een van die namen is T. Hagen, soldaat van de I 3 e batterij luchtdoel artillerie. Hij ligt daar vlak bij de bossen. Zijn ouders hadden hem liever hier gehad, maar dat ging niet meer. Aan ons de dure plicht hem te herdenken. Hem te herdenken, als een strijder voor Koningin en vaderland Sluiten