De kunstenaars die niet voor de Kultuurkamer hadden willen tekenen, mochten hun werk niet exposeren. Het was Frederik Jan (Frits) van Hall, neef van Gijs en Walraven van Hall, die voor de financiële ondersteuning van weigerende kunstenaars de eerste contacten legde met bankiers en zakenlieden en begon met het organiseren van clandestiene tentoonstellingen op particuliere adressen. Als koerier van het steunfonds liep hij in augustus 1943 in de val. Na tien weken gevangenis aan de Weteringschans volgden de kampen Vught, Dachau en Auschwitz. Tot aan Dachau is het hem gelukt reliëfjes te maken, alsof hij zichzelf en anderen uit klassieke schoonheid kracht wilde laten putten. Tijdens het Russische offensief in januari 1945 werden de gevangenen door hun bewakers westwaarts gedreven. Uitvallers werden zonder pardon neergeschoten – zo ook Frits van Hall. Sluiten