In het gezin van Chris en Johanna Hellegers-Voermans, Kerkhoek E8 te Oirlo (Noord-Limburg), waren veertien kinderen, waarvan er twee in de oorlog omgekomen zijn.

Mien Direks-Hellegers: Mijn broer Martien woonde in Horst vlakbij Klein Oirlo op de Nieuwenberg. Hij werd op 24 november 1944 bevrijd en wilde omstreeks 11.00 uur zijn fiets onder een korenmijt vandaan halen. Vanuit een bosje werd hij echter beschoten door een Duitse patrouille. Pastoor Gerards durfde hem niet komen bedienen in verband met de aanhoudende beschietingen. Een Britse Rode Kruisdokter ging er heen, vergezeld van twee militairen. De dokter werd gedwongen met zijn werk te stoppen en de militairen werden door de Duitsers gevangengenomen en meegenomen. Sjang Classens, de boerenknecht van Martien, en ik hebben hem op een ladder gelegd en naar binnen gebracht. Daar is hij gestorven in het bijzijn van zijn vrouw en drie kleine kinderen. Op 27 november 1944 is Martien met kar en paard naar het kerkhof in Oirlo gebracht en aldaar begraven. Bij de familie Martens werd even halt gehouden en zegende meneer pastoor de overledene. Tevens werd er gebeden.

Na de oorlog zijn zowel Harry Hellegers (een jongere broer van Martien, doodgeschoten door de Duitsers op 27 oktober 1944) als Martien herbegraven in Loenen op de erebegraafplaats voor oorlogsslachtoffers.

Persoonlijke noot Thijs Hellegers:

De weduwe van Martien is na de oorlog hertrouwd met Wim Marcellis. Uit dat huwelijk zijn eveneens drie kinderen geboren. In 1948 is mijn vader, Theo Hellegers (een broer van Martien en Harry, geboren in 1918) getrouwd met Dina Marcellis, een oudere zus van Wim. Op deze manier waren wij als kinderen zowel langs de lijn van mijn vader als via mijn moeder verbonden met de echtgenote en de kinderen van Martien.

Mien Direks-Hellegers ('tante Mien') vertelde mij bij de begrafenis van mijn vader in 2004 dat ze na de dood van Martien met haar ouders en andere kinderen te voet vanuit Oirlo naar het huis van Martien zijn gelopen en dat haar vader de hele weg daarheen had gehuild. Een ontroerend beeld, dat mij altijd is bij gebleven.