Jan Hendriks werd op 22 mei 1911 te Emmen geboren als zoon van Hindrik Hendriks en Maria Seggers.

Op 21 februari 1936 trouwde Jan in Gieten met Fennechien Louwres, geboren 26 mei 1915 te Gieten. Fennechien had reeds een dochtertje, Maria, geboren 14-12-1935.
Zij kregen samen nog vier kinderen:
Jan 21-03-1940
Geesje 03-09-1941
Grietje 11-01-1943
Fennechien 27-07-1944

Na hun huwelijk trokken Jan en Fennechien in bij Fennechiens ouders, aan het Nieuwediep 37 in Gieten. Na enige tijd vonden ze eigen woonruimte op het Bonnerveld. Later, nadat Jan Hendriks was opgepakt, is zijn vrouw met de kinderen weer bij haar ouders gaan wonen.

Jan Hendriks was slager en werkte als zodanig in de Exportslachterij van de firma Udema.
Hij had een grondige hekel aan alles wat nazi was en stak dat niet onder stoelen of banken.

Ook zijn sympathie voor het communisme liet Hendrik duidelijk blijken. Niet ongevaarlijk, want van communisten moest het Hitlerregime niets hebben. Getuigen vertelden dat Jan Hendriks, als hij een NSB'er passeerde, luidkeels riep: 'Mussert aan de kant en Stalin aan de wand.'

Eind 1943, begin 1944 werd Jan Hendriks opgeroepen voor de Arbeidsinzet in Duitsland. Hij is ook daadwerkelijk gegaan, maar na enkele maanden, tijdens zijn eerste verlof, is hij prompt ondergedoken. Zijn vrouw Fennechien was op dat moment hoogzwanger van haar vijfde kind.

In juni 1944 werd Jan Hendriks opgepakt tijdens een razzia, gehouden door de landwachters van zijn geboorteplaats Emmen. Van Emmen werd hij naar Zwolle gebracht en vandaar naar een strafkamp in Ommen, waar hij vijf dagen verbleef. Daarna zat hij vier weken in concentratiekamp Amersfoort.

Vanuit Amersfoort schreef Jan naar huis dat hij goed gezond was en smachtte naar tabak. Een mede-gevangene die de kampen overleefde, Harm Jan Hilbrands uit Gasselte, vertelde dat Jan Hendriks een zware roker was die soms het weinige brood dat hij kreeg nog ruilde voor tabak.

Brief van Jan Hendriks vanuit Amersfoort

Deze Hilbrands werd tegelijk met Jan Hendriks op transport gesteld naar Hall in Duitsland. Vanuit daar moesten zij helpen het strafkamp Zöschen te bouwen. En toen dat kamp klaar was, werden zij er zelf in opgesloten.

Het leven in Kamp Zöschen was zeer slecht: zwaar werk, te weinig en slecht voedsel en ernstige mishandelingen door de kampbewakers. Zeer veel gevangenen, vaak toch gezonde, jonge mannen bij aankomst, bezweken na betrekkelijk korte tijd.
Hilbrands vertelde dat de gevangenen elke ochtend, na het appèl, gingen kijken wie er die nacht overleden was. De stoffelijke resten van deze mensen stonden dan gekist op de appèlplaats.

Op een dag in november 1944 was Jan Hendriks één van die overledenen. Hij was op 17 november overleden, vermoedelijk aan de gevolgen van het kampleven. Jan werd 33 jaar.




Het overlijden van Jan Hendriks werd in 1946 in Gieten geregistreerd

In Gieten bleef zijn jonge vrouw Fennechien achter met vijf kleine kinderen. De oudste was pas acht jaar, de jongste nog geen vier maanden. Jan Hendriks heeft zijn jongste dochtertje nooit gezien.

In 1993 is het stoffelijk overschot van Jan Hendrik herbegraven op het ereveld in Loenen.