Op 12 mei werden de sombere voorgevoelens van stormpionier Jan van Hensbergen bewaarheid. Jan was degene die destijds bij het vertrek uit Nederland zijn luitenant Uilenbroek had gesmeekt nog even zijn ouders te mogen opbellen omdat hij zeker wist dat hij ze niet meer terug zou zien. Blijkbaar hebben die voorgevoelens Jan nooit losgelaten want 's avonds tevoren, toen hij te horen had gekregen dat hij de volgende dag mee moest met een wegpatrouille over de beruchte weg 'naar boven', Tawangmangoe, ook wel de 'dodenweg' genoemd, had hij zijn pelotonsgenoot korporaal Van de Laak gezegd dat dit zijn laatste actie zou zijn. Anderen was het opgevallen dat hij die morgen van de 12e mei, vóór het uitrukken op een laag muurtje gezeten, alle kameraden die voorbijkwamen met de hand had gegroet alsof hij afscheid van hen nam.Het gebeurde op een punt van de weg waar een vernield autochassis in de berm lag. De stormpioniers hadden al vaker meegemaakt dat het chassis op de weg was gelegd als hindernis en door hen verwijderd moest worden. Nu lag het er weer en dit keer waren er allemaal suikerrietstengels tegenaan geplaatst. Toen de groep stormpioniers onder korporaal Deunhouwer uit hun gepantserde driekwart-tonners sprongen, barstte een hevig vuur los waarvoor zij dekking zochten. De begeleidende pantserwagen bracht met zijn kanon- en mitrailleurvuur het vijandelijk vuur tot zwijgen. Daarop verwijderden de stormpioniers de rietstengels waarna Deunhouwer de onderkant van het chassis degelijk liet onderzoeken op eventuele draden die met mijnen verbonden konden zijn. Toen er niets verdachts werd gevonden, gaf hij opdracht het chassis gelijktijdig op te tillen. Een daverende explosie volgde die een aantal stormpioniers, waaronder Deunhouwer zelf, verwondde. 1-let ergst bleek Jan van Hensbergen eraan toe: gezicht, borst, buik één bloedmassa, getroffen door metaalscherven en stenen. Zijn kameraden legden verbanden aan maar hij stierf onder hun handen. Sluiten