Freerik van Herp

Freerik kwam uit een gezond-gelovig gezin met 3 jongens en een meisje. Naastenliefde en humor waren kenmerkend. Freerik wilde graag predikant worden en de Zending van de Gereformeerde Kerken ingaan. Maar de overgang van de Lagere School naar het Gymnasium was te groot voor hem. Vooral omdat hij geen aanleg had voor talen. Daarom volgde hij de opleiding tot onderwijzer. Hij moest in militaire dienst, werd meteen bevorderd tot Sergeant-Majoor en ingedeeld bij de Administratieve Troepen. Na de diensttijd behaalde hij zijn Hoofdakte en kwam als onderwijzer werken aan de school van zijn vader de Rehoboth school in Werkendam.In die tijd kreeg ene Aag van den Berg als onderwijzeres een aanstelling op diezelfde school. Tussen haar en Freerik groeide liefde. In beider harten leefde het verlangen, om God te dienen, door in de zending te werken. Ze besloten te trouwen en in het Christelijk onderwijs in Nederlands Indië te gaan werken. In 1931, een week na hun trouwdag, vertrokken ze en kwamen te wonen in Djokjakarta. Ze waren daar intens gelukkig met elkaar en hun tot 4 dochters groeiende gezin. Er was wederzijds veelvuldig contact tussen de families in Indië en Nederland, d.m.v. brieven, foto’s en soms een zelfgemaakte film. Zo bleef men op de hoogte van elkaars reilen en zeilen. Zo bereikt hen het droevige bericht, dat de jongste broer van Freerik in 1933 op 25 jarige leeftijd aan tbc. was overleden.In 1937 ging Freerik met zijn gezin voor 6 maanden met verlof naar Nederland. Bij terugkomst werd hij aangesteld aan de Hollands-Chinese School in Djokja. Op 1 juni 1938 schreef hij aan zijn ouders: Met grote spanning hebben we de laatste weken steeds de krant afgewacht, om te zien hoe de toestanden in Europa zich ontwikkelen. Met huivering denken we aan de mogelijkheid van een algemene wereldramp, waarvan de gevolgen en het einde niet te overzien zouden zijn. Helaas gebeurde, wat men vreesde: de Tweede Wereldoorlog brak uit. Het laatste schriftelijke wederzijdse contact vond plaats in november 1940.Dit had natuurlijk invloed op het functioneren van de Nederlanders in Indië. Toch ging het leven, uiterlijk, zijn normale gang. Hoewel op geregelde tijden de gewone arbeid werd onderbroken voor oefenperioden. De geestelijke arbeid ondervond hiervan sterke invloed..Intussen was het gezin verhuisd naar Wates (ong. 30 km ten Z. O. van Djokja ), omdat Freerik daar Hoofd van de Hollands-Javaanse School met den Bijbel was geworden. Ondanks de politieke spanningen beleefde het gezin een gelukkige periode. De Japanse invasie op Java maakte hier een einde aan.Freerik werd als militair te werk gesteld op het vliegveld Samarinda te Borneo. Na het overleven van 2 bombardementen, werd hij overgebracht naar Java.. Hij mocht zich toen 5 dagen, met periodiek verlof , buiten het Kampement ophouden. Uiteraard ging hij naar zijn vrouw en kinderen. Voor de nog thuiswonenden een grote verrassing. Daarna vertrok hij naar het militaire vliegveld Andir in Bandoeng. Het was een afscheid-voorgoed !.Na de capitulatie van Java werd Freerik, als krijgsgevangene, op transport gesteld, om via Sumatra en Singapore aan land gezet te worden in Siam (nu Thailand). Hij en zijn medegevangenen moesten de martelende voettocht maken door het oerwoud naar het kampement, waar de voortzetting van de bouw aan de Siam/Birma spoorweg zou plaatsvinden. Doodziek door dysenterie en verzwakt was hij niet meer in staat het zware werk daaraan te verrichten. Hij besefte, dat hij ongeneeslijk ziek was. Maar hij verzette zich op allerlei manieren daar tegen, om te laten zien, dat het nog best zou gaan. Luid noemde hij de namen van zijn vrouw en kinderen, die hij echt moest loslaten. Uitgeput ging hij liggen met het gebed “Neem mij maar bij u, Here Jezus.” Als zijn vriend, Kees Griffioen, hem opzocht, las hij hem voor uit de bijbel, waar hij troost uit putte.Op 3 maart 1943 kwamen ds. J. Carel Hamel en Kees bij hem op bezoek. Beiden waren getuige van het vredige heengaan van Freerik. Allen, die met hem lang of kort contact hebben gehad, typeerden hem unaniem als een blij Christen, in woord en daad, een oprechte vriend. Sluiten