Mathilda (Thilly) Prinz is geboren in Rotterdam op 23 december 1911 en overleden op 16 juni 1945 in Banjoe Biroe. Zij was de jongste dochter in een gezin van 5 kinderen. Bij haar thuis was het een komen en gaan van familie en vrienden en zo leerde zij haar latere man Gijs van Heijst kennen.Gijs studeerde aanvankelijk medicijnen, maar door het overlijden van zijn vader moest hij voor zijn moeder zorgen, zijn studie opgeven, een suikercursus in Amsterdam volgen om naar Oost-Java te vertrekken als suikerplanter in dienst van de Handels Vereniging Amsterdam.Thilly is in Rotterdam op haar 22ste met de handschoen getrouwd en vervolgens met de boot naar Java vertrokken, alwaar ze op 24 februari 1933 in het huwelijk is getreden met Gijs van Heijst.Ze wilden graag een stel kinderen, maar iedere zwangerschap zou een lijdensweg worden en eentje bijna dodelijk. Thilly was toen 24 jaar en gedurende 12 maanden ziek en verlamd. Ze verloor echter niet de moed en bleef vol vertrouwen en met een groot geloof op de toekomst gericht.In 1937 en 1940 zijn haar dochters Anne-Marie en Nel geboren en in februari 1939 een dochter Gertie, die maar 1 dag heeft geleefd. In die periode leefde het gezin op de suikeronderneming Kentjong bij Pare (Oost Java). Dat bleek volgens de foto's en een bewaard gebleven filmpje een onbezorgde tijd te zijn. En er was een levendig briefverkeer met haar zussen en moeder, die ook nog in 1938 bij haar op bezoek is geweest.Maar dan breekt de oorlog in de Pacific en ook in Indie uit. Vader Gijs wordt commandant van de landwacht op de onderneming. Hij had de verantwoordelijkheid om de suikerfabriek draaiende te houden en de onderneming te bewaken. Hij en moeder die door ons kinderen Toetie werd genoemd, genoten het volle vertrouwen van de inlanders en bedienden, die in die roerige periode in huis het gewone leven op gang hielden en trouw bleven ondanks de nationalistische propaganda.Op 23 augustus 1943 moest het gezin zich klaar gaan maken voor de internering in de kampen. De mannen vertrokken naar Tjimahi bij Bandoeng op 29 augustus en op 31 augustus vertrokken de vrouwen met de kinderen, die uiteindelijk in 1944 in kamp Banjoe Biroe terecht kwamen. Een oude gevangenis. Midden in het cellencomplex, waar moeder Toetie met Annemiek en Nel in cel 39 verbleven, stond een waterput. Bij die put deed Toetie de was van de zieken uit het ziekenhuis. Een zwaar corvee, zeker omdat ze zelf niet helemaal gezond was.Toetie was een goede eetster en had dus praktisch iedere dag honger, die slechts even gestild werd door de stijfselpap. Januari 1945 vloog boven het kamp een vliegtuig met Nederlandse kentekens. Iedereen dacht dat de bevrijding nabij was, wat niet het geval bleek. Deze terugslag deed velen de moed verliezen, ook Toetie.In mei werd Toetie opgenomen in het hospitaaltje, niet omdat ze zo ziek was, maar om een beetje bij te komen met wat meer voeding. Helaas heeft het geen baat gehad en haar situatie verslechterde. Haar vriendin mevrouw Fiep van Rooden heeft haar in die tijd liefderijk bijgestaan en was erbij toen ze op 17 juni in de nacht is gestorven. Tante Fiep heeft het de volgende morgen aan de kinderen verteld. Ze had Toetie beloofd om Annemiek en Nel samen met haar 3 zonen te verzorgen en na de bevrijding naar de vaders te brengen, die beiden in Tjimahi zaten.Vader Gijs heeft het overlijdensbericht pas op 16 augustus ontvangen In een notitie schreef hij, " Ze was een heilige" , hetgeen ook van Fiep van Rooden gezegd kan worden! Sluiten