John Louis Karel Hoeke

John Louis Karel Hoeke is geboren op 28 dec.1893 te Semarang. Hij werd altijd Job genoemd; door buitenlanders liet hij zich John noemen. Hij volgde de Hogere Burger School te Soerabaja. In 1912 ging hij naar Nederland, trad als Adelborst in dienst bij de Koninklijke Marine en werd na een 3-jarige opleiding benoemd tot Luitenant ter zee 3e klasse. Men moet zich dat voorstellen: een 18-jarige jongeman, geboren en getogen in de Oost, gaat naar Nederland, waar hij geen familie heeft wonen. Volgens editie 1913 van het Adelborsten- jaarboekje zijn er dan 82 man in opleiding, verdeeld over 3 jaarklassen, en hij is de enige van wie geen familie in Nederland woont, wel te Soerabaja ( Kajoen nr. 22). Pas in 1916 ziet hij zijn familie terug. Hoewel hij ongetwijfeld tijdens verlofdagen prettig zal zijn opgevangen door collega’s, heeft hij vast wel meer dan eens met weemoed teruggedacht aan zijn onbekommerde jongensjaren in de Oost. In die tijd maakten de adelborsten - net als in mijn tijd – tweemaal een zgn. “bootjesreis” om de nodige praktijkervaring op te doen, alleen gingen zij toen verder weg dan wij. Op een van die reizen (Japan?) heeft hij op zijn linker bovenarm een grote draak laten tatouëren, hetgeen in offcierskringen eigenlijk not done was, en die hij later zoveel mogelijk bedekt hield. Maar het heeft hem niet verhinderd een fraaie carrière te maken, zie bijgevoegde chronologie. Tijdens WO-II heeft hij als commandant van Hr.Ms. Van Kinsbergen in de Caraïbische wateren succes geoogst met inbeslagneming van enige Duitse koopvaardijschepen (waarvan een door de eigen bemanning tot zinken werd gebracht). In de West-Indische pers werd deze vaarperiode van Hr.Ms. Van Kinsbergen genoemd de “ton-a-mile-trip” (evenveel mijlen gevaren als aan de vijand onttrokken tonnage). Zijn laatste vaarperiode was als commandant van Hr.Ms. Colombia, een van de KNSM gecharterd passagiers/vrachtschip dat te Dundee is ingericht als ozbt-moederschip. Dit was een noodsprong, want het schip was niet voorzien van waterdichte compartimenten en dus zeer kwetsbaar. De burger bemanning werd gemilitariseerd en bleef aan boord. Eén torpedotreffer is voldoende geweest om het schip tot zinken te brengen. In het boek “Veertig jaren Onderzeedienst” zijn de lotgevallen t/m de torpedering zeer lezenswaardig beschreven (blz. 185 – 194). Ik kan niet nalaten uit dat verhaal twee stukjes aan te halen: 1) “Uit het officiële rapport: … 11u 42 torpedotreffer in ruim II aan SB 11u 53 commandant verlaat het schip op het moment dat de brug gelijk met het water staat (springt over- boord) * 11u 54 het schip staat verticaal in het water, met het achterschip in de lucht; roeren en schroeven ca. 25 m uit het water 11u 55 het achterschip verdwijnt onder den zeespiegel”.*Na de oorlog bezocht de hoofdvlootpredikant ds. Sillevis Smit , die goed bevriend was met mijn vader, mijn moeder en vertelde: de overlevende bemanning was al in de reddings- sloepen, vader bleef op de brug de vlag groeten totdat het water bij de brug kwam, sprong toen overboord en zwom naar een sloep, met zijn waterdicht verpakte postzegelalbum onder de arm. Er is een iets andere versie van deze episode gepubliceerd , zie bronvermelding.2) De laatste alinea: “Moge de lezer dan tenslotte voor zijn geestesoog zien staan den commandant, den Kapitein t.z. J.L.K. Hoeke, die op zoo’n waardige en rustige wijze zijn ongelijksoortige bemanning bestierde en die zich het verlies van zijn schip persoonlijk zo sterk aantrok.”Na zijn vertrek naar Curaçao in september 1939 met Hr.Ms. Van Kinsbergen heeft hij Nederland en zijn gezin niet meer teruggezien. Toen hij in april 1943 te Londen bij het marine-hoofdkwartier geplaatst werd, ging hij en pension in Wallington, Surrey, een voorstad van Londen. Hij is in slaap overleden, vermoedelijk aan influenza. Dat was op 31 maart 1944. Sluiten