In de Tweede Wereldoorlog onttrok Pieter Hoppen, een jonge gemeenteambtenaar van 21 jaar, zich aan gedwongen tewerkstelling in Duitsland. Vanuit zijn woonplaats Rotterdam vond hij een onderduikadres in Drenthe. Daar ging hij van adres naar adres tot bij de verzetsgroep die voor hem onderdak verzorgde het vermoeden rees dat hij spioneerde voor de Duitsers. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden werd het adres waar Pieter Hoppen het laatst verbleef, overvallen door de Duitsers. Leden van de verzetsgroep meenden dat er verraad in het spel was en verdachten Hoppen daarvan.Na beraad besloten zij Pieter Hoppen om het leven te brengen. Hiervoor werd hij in de avond van 16 juli 1943 naar een afgelegen plek in Staphorst gebracht waar hij werd doodgeschoten en begraven. Al snel bleek dat Pieter Hoppen geen verrader was en dat het verzet hem ten onrechte had geliquideerd. Besloten werd hierover te zwijgen. Ondanks de pogingen van de moeder van Hoppen om na de oorlog duidelijkheid te krijgen over het lot van haar zoon, kwam niemand naar voren.Pas in 2009 werden op aanwijzing van oud-verzetsman Gerrit Gunnink in een weiland in Staphorst de stoffelijke resten van een man - vermoedelijk die van Hoppen - opgegraven. Gunnink kende de naam Pieter Hoppen en samen met de documentairemaker Geertjan Lassche startte hij een onderzoek.Via de gemeente Rotterdam kwamen zij in contact met een nicht van Pieter Hoppen. Zijn moeder en broer waren inmiddels overleden. DNA-onderzoek wees uit de gevonden stoffelijke resten inderdaad van Pieter Hoppen waren. Met de bijzetting van zijn resten op het ereveld Loenen werd Pieter Hoppen gerehabiliteerd en erkend als oorlogsslachtoffer. 'Eindelijk rust' aldus zijn nicht. Sluiten