Herman Iken was werkzaam op de waterkrachtcentrale te Kratjak (West-Java) toen hij op 5 maart 1942 door de Japanners gevangen werd genomen. Zijn gezin was toen reeds naar Bandoeng geëvacueerd. Zijn jongste zoon (Herman Frans) werd op 9 april 1942 te Bandoeng geboren alwaar het gehele gezin (echtgenote en 4 jongens) was ondergebracht bij zijn schoonmoeder Mevrouw S.C Voorhoeve. Daar werd de oorlog buiten een kamp doorgebracht.

Onze moeder heeft haar man in zijn gevangenschap in Buitenzorg nog enige maken mogen bezoeken. Afwisselend ging één van ons met haar mee. Zo zag onze vader zijn jongste zoon voor het eerst. Mijn ouders konden af en toe nog met elkaar in het Maleis corresponderen door middel van briefkaarten met een gelimiteerd aantal
woorden in blokschrift geschreven. Het laatste levensteken kwam uit het militair hospitaal in Tjimahi en was op 11 februari 1945 gedateerd. Gebleken is dat mijn vader begin mei 1945 in een ziekentransport vanuit Tjimahi naar het nonnenklooster Mater Dolorosa in Batavia werd overgebracht. Op 16 augustus 1945 is hij in het Sint Vincentius ziekenhuis in Batavia overleden. Hij was toen pas 41 jaar oud. Zijn overlijden werd ons verteld door zijn broer Daan. Hij bleek een dag na de capitulatie van Japan te zijn overleden.

Ik was 7 jaar toen ik mijn vader voor het laatst heb gezien. Mijn herinneringen aan hem zijn daarom beperkt. Ik herinner mij dat mijn vader ons in zijn waterkrachtcentrale rondleidde en wij onder de indruk waren van de enorme buizen waardoor het water naar de centrale werd geleid. Hij had ook een motorfiets met zijspan waarmee hij ons af en toe rondreed. Al met al hadden wij tot 1942 een kort maar gelukkig gezinsleven. Vanwege de geïsoleerde ligging van de waterkrachtcentrale konden wij geen school bezoeken en was onze moeder (onderwijzeres van beroep) onze onderwijzen. De kinderen uit de lokale bevolking waren onze speelkameraadjes. Tijdens de Japanse bezetting waren de Nederlandse scholen gesloten. Het onderwijs werd eerst in 1946 hervat.

Mijn vader kon trots zijn op zijn echtgenote en zijn schoonmoeder want die hebben ons vanaf 1942 verzorgd en opgevoed onder moeilijke omstandigheden (zoals de beruchte Besiap tijd) en het latere Indonesië en vanaf 1951 na onze repatriëring in Nederland.

Wij hebben het graf van onze vader enige malen in Menteng Pulau bezocht en daarbij kunnen zien hoe bijzonder goed de Stichting voor al die graven zorgt; daar zijn wij bijzonder dankbaar voor.