Adrianus van Ingen

Als Landstorm soldaat tweede klasse der Infanterie werd Adrianus van Ingen tijdens de Tweede Wereld Oorlog door Japanners gevangen genomen en op 25 april 1943 vanuit Singapore per boot vervoerd naar Japan waar hij en anderen op 20 mei 1943 in kamp Fukuoka kamp No. 16, B werden geïnterneerd.

Zijn vader Martinus van Ingen, geboren te Vleuten (Utrecht) kwam in dienst van de KNIL en was van beroep Korporaal ziekenverpleger in Bandung. Hij huwde een ongeveer 33 jarige Inlandse vrouw met de naam Roos, die in Kediri bij Bandung was geboren.
Samen kregen ze 8 kinderen waar bij Adrianus, die op 14 februari 1907 te Ngawi (Bandung) de oudste was.
Als volwassen man werkte Adrianus bij de heer Busé, bioscoopbeheerder van o.a. Elita. Gedurende die periode voor de oorlog was hij Islamitisch gehuwd met Omoh uit Tjikapoendoeng Kolot te Bandung, die hem 5 zonen schonk.
De 5 zonen zijn:
Bertus van Ingen, geboren 26 februari 1934
Hendrik van Ingen, geboren 23 juni 1936
Harry van Ingen, geboren 13 augustus 1938
Willem van Ingen, geboren 12 april 1940
Albert van Ingen, geboren 11 november 1942

Toen de oorlog dreigde werd vader Adrianus van Ingen door de KNIL opgeroepen en ingedeeld als landstormsoldaat 2de klasse te Bandung. De heer Busé heeft moeder Omoh en kinderen geadviseerd om zo gauw mogelijk naar Nederland te vertrekken. Hij zag het toen al in dat er met de Nederlandse naam “van Ingen” geen toekomst mogelijkheden waren in het toenmalige Nederlands-Indië.
Gedurende de Japanse bezetting heeft de familie in een afgelegen dorp bij hun grootmoeder doorgebracht. Ook de periode na de oorlog ten tijde van kapitein Westerling in Bandung was het een angstige periode voor moeder Omoh en haar 5 kinderen.

Vader Adrianus moest intussen met andere landgenoten, maar ook Engelsen en Amerikanen, als slaven dwangarbeid in de mijnen van Fukuoka, Japan verrichten. Intussen was hij door het zware werk, gebrek aan voedsel en medicijnen, ziek geworden en het medisch rapport vermelde “Groupous Pneumonia”. De vermoedelijke doodsoorzaak was een explosie in de mijn, waarbij Adrianus van Ingen ook zijn rug brak. Hij stierf op 1 maart 1944 te 02:30 uur.

Zijn asresten zijn later overgedragen aan het Centraal Bureau Gravendienst te Batavia, Java en heden heeft Adrianus van Ingen een rustplaats gevonden op Menteng Pulo te Jakarta.
Intussen zijn moeder Omoh en haar kinderen met de hulp van ooms en tantes medio 1965 in Nederland aangekomen en hebben allen zich een goede plaats in de maatschappij verworven.

Helaas heeft niemand van de familie een foto van vader en grootvader Adrianus van Ingen, waardoor ook niemand weet hoe hij er heeft uitgezien.
Ik vond dat ik persoonlijk er iets moest doen en besloot mijn vriend Albert en zijn vrouw Henriëtte in contact te brengen met Indië-veteraan Lt-kolonel b.d. Jacques Z. Brijl, die zich ondanks zijn hoge leeftijd nog regelmatig inzet voor het toekennen van decoraties aan vergeten Indië-veteranen. De heer Brijl is zelf onder andere drager van de Bronzen Leeuw, dat de een na hoogste militaire onderscheiding voor moed, is.
De laatste jaren heb ik de heer Brijl als een bijzonder integer mens leren kennen. Zijn missie is het voordragen van ex-militairen van het KNIL voor een onderscheiding, zoals het Mobilisatie Oorlogskruis (MOK). En hierbij dient vermeldt te worden, dat de heer Brijl alles belangeloos doet en dat het ministerie van Defensie de beslissende factor is.
Woensdag 9 december 2015 j.l. werden de heer en mevrouw Brijl per militair auto naar het huis van de familie van A. van Ingen in Alphen a/d Rijn gereden.

Namens de minister van Defensie werd op deze middag door de heer Brijl in aanwezigheid van beide echtgenoten het Mobilisatie Oorlogskruis uitgereikt aan de heer Albert van Ingen. Een gelukkige Albert heeft de versierselen van de postuum aan zijn vader Landstormsoldaat 1ste klas KNIL Adrianus van Ingen, toegekende onderscheiding, in ontvangst genomen.