Efraim Kanarak is geboren op 30 augustus 1922 en groeit op in Leipzig. Zijn vader is bontwerker. Efraim is de oudste van vijf kinderen. Hij heeft drie jongere zusters, Fanni (1923) Ruth (1925) en Chaja (1933) en een jongere broer Eliser Benjamin (1929). Met de machtsovername van de nazis in het voorjaar van 1933 verandert de situatie voor de familie Kanarek op slag. De nazis verzegelen de bontzaak en leggen beslag op de voorraden bont. Het gezin Kanarek besluit te vluchten en emigreert op 7 maart 1934 naar Nederland en vestigt zich in Weesp. Ook in Nederland zet vader Kanarek een bontzaak op. Dit loopt zo goed dat hij in 1937 een atelier opent in Amsterdam op de Raamgracht. Maar met het uitbreken van de 2e wereld oorlog wordt de situatie voor hen ook in ons land penibel. In februari 1941 worden alle joden in Weesp geregistreerd. En in het voorjaar van 1942 krijgen alle Joodse gezinnen in Weesp de aanzegging dat ze moeten verhuizen naar Amsterdam. Op 29 april 1942 verhuist de familie naar een woonhuis bij het bedrijfspand aan de Raamgracht. Met uitzondering van Efraim.

Sinds hun vertrek uit Leipzig in 1934 heeft Efraim de hbs in Amsterdam afgerond en is begonnen aan de studie scheikunde. Daar rijpt bij hem het plan naar Palestina te willen vertrekken en als voorbereiding daarop meldt hij zich als Palestina pionier in het werkdorp Wieringermeer. Daar volgt hij de opleiding tot smid. Na de ontruiming van het Werkdorp keert hij terug in Weesp.

Efraim begint aan een vlucht naar Zwitserland op de fiets als zijn ouders naar Amsterdam zijn vertrokken. Hij wordt in de buurt van de Zwitserse grens gearresteerd en naar kamp Drancy overgebracht. Van daaruit wordt hij doorgezonden naar Auschwitz op 23 september 1943. Op 23 januari 1945 is hij naar kamp Buchenwald overgebracht. Hij moet daar tussen aankomst en de bevrijding van kamp Buchenwald op 11 april 1945 vermoord zijn.

Van het gezin Kanarek overleeft alleen dochter Ruth de oorlog. Zij duikt in het voorjaar van 1943 onder in Eindhoven. In het najaar van 1944 komt ze terecht in Assen en in het dorp Vries even verderop beleeft zij in april 1945 de bevrijding. Ze emigreert naar Palestina en overlijdt in 2011 in Israël op 86 jarige leeftijd.