De Familie Kempel, vader Carel Gerardus Kempel & moeder Hermijntje Kempel-Kruiswijk woonde met hun drie kinderen Kees, Jan en Carel aan de Zutphensestraat 107 in Apeldoorn. Kees was 16 jaar, Jan 17 en nakomertje Carel was 4 jaar oud. Vader werkte destijds op het distributiekantoor aan de Stationsstraat. Bij de razzia op 2 december 1944 werden vader en zijn beide jongens opgehaald, later die zaterdag werden de verschillende groepen verzameld op het Marktplein van Apeldoorn. Vader mocht naar huis, omdat hij bij de distributie werkte.Kilder gevlucht In het begin van de avond werden de mannen en de jongens naar het station gedirigeerd, daar stond de trein gereed. Mijn broer vertrok met een andere trein dan ik. Die scheiding was reeds op het schoolplein gemaakt. Ik kwam in de trein die op zondagmorgen 3 december op station Werth werd beschoten door de ‘Tommy’s’. Ik zat met andere Apeldoorners in een gesloten coupé 3e klasse met tien tot twaalf zitplaatsen in het achterste deel van de trein. Ik heb niets gezien van de ellende die de beschieting heeft aangericht. In Kilder (gemeente Montferland) heb ik kunnen vluchten en ben via omwegen weer terug naar huis gekomen. Mijn broer Kees kwam in het tweede transport terecht die 3 uur later vertrok, maar hetzelfde traject aflegde als de eerste trein vanuit Apeldoorn. Het tweede transport bestond uit 6 of 7 personenwagons met coupés en daarachter een groot aantal veewagens. De trein heeft op de diverse locaties stilgestaan omdat er regelmatig vliegeralarm was. Alleen in de buurt van Gronau heeft de trein bijna 8 uur stilgestaan.Met gewond been lopend naar Rees Mijn broer Kees kwam zondag 3 december in Zevenaar aan (Turmacfabriek). Daar is hij gevallen of gestruikeld; hij heeft iets gebroken of gekneusd aan zijn been. Toch moest hij lopend naar Rees. Dat is voor hem een ellendige tocht geworden. Naar verluidt hebben vrienden hem meegesleept en gedragen naar Rees, naar de dakpannenfabriek met kieren en gaten en sneeuw op de dekens. Vrij spoedig bleef hij op zijn matras liggen. Uiteindelijk is hij vervoerd naar het ziekenhuis in Empel en daar geopereerd. Hij heeft enkele bombardementen meegemaakt, maar heeft het overleefd. Zijn stelregel daar was: ‘Een Hollandse Kees wordt nooit een Duitse herder’.Eugen Hollaender De familie stelde alles in het werk om Kees weer thuis te halen. De heer Hollaender, directeur van de messenfabriek AMEFA in Apeldoorn heeft een auto beschikbaar gesteld. Deze auto reed op houtgas, een vervanging van benzine. Daarmee heeft Evert Gerritsen Kees opgehaald uit Empel. Voor vertrek heeft hij een brancard opgehaald in het ziekenhuis aan de Sprengenweg, om daarna naar het ziekenhuis in Empel te rijden. Dat was omstreeks 24 februari 1945. Op de terugreis reden ze via Zutphen naar Apeldoorn, aan de Zutphensestraat passeerde de auto kort het woonhuis van Kees. Daar werd even gestopt om zijn ouders & broers de gelegenheid te geven Kees te begroeten. De achterruit van de luxe auto was eruit gehaald, want anders paste de brancard er niet in. Op de bumper van de auto zat een Duitse soldaat, die de lucht afzocht naar Engelse vliegtuigen, om te verhinderen dat de auto onderweg beschoten zou worden.Kees heeft in het ziekenhuis nog tien dagen geleefd. Hij had bloedvergiftiging; door de bevriezing en de grote hoeveelheid luizen waren de ontstekingen gaan zweren en trad een rottingsproces in. Zijn vader heeft nog bloed gegeven en de toen bekende Apeldoorns chirurg dr. Pilaar heeft zijn been boven zijn knie geamputeerd, het mocht niet baten. Een paar weken voor de bevrijding is hij op 28 februari 1945 overleden. Sluiten