Mijn Moeder Juliana van Beek-Sanchez was de hele oorlogsperiode ziek, zij leed aan open TBC. In die tijd was er helaas geen goede behandeling tegen. Het wachten was op het einde van de oorlog dan zou moeder tijdens het verlof naar Nederland opgenomen kunnen worden in het herstellings- oord voor tbc-patiënten in Zwitserse Davos. Vader Johannes Helmut van Beek militair bij de KNIL werd in Birma geïnterneerd om aan de spoorlijn te werken voor de Jappen, hij overleefde de oorlog. Wegens transport problemen moesten de militairen nog een jaar in Thailand verblijven en kon vader niet bij zijn ernstige zieke vrouw zijn. Wij als jonge kinderen konden alleen via een raam naar moeder zwaaien, dat was het enige contact wat wij hadden. Moeder overleed een paar maanden na de bevrijding op 6 december 1945 eenzaam in een isoleerkamer wegens besmetting gevaar in het Juliana Ziekenhuis. Moeder werd in eerste instantie op het terrein van het toenmalige Juliana ziekenhuis begraven, het heet nu DR. Hasan Sidikin ziekenhuis. Later is moeder herbegraven op het Ereveld Pandu van de Nederlandse Oorlogsgraven Stichting. Hierbij wil ik en ook namens mijn zus de NOGS bedanken voor het onderhoud en de zorg die aan het Ereveld besteed wordt. De mensen daar hebben de rust op het prachtige Ereveld verdient. R.H.E. van Beek Sluiten

Juliana van Beek-Sanchez is in Singapore geboren. Ik als zoon weet niets van haar familie en hoe ze verder in Nederlands Indië terecht is gekomen. Zij heeft op de kloosterschool in Semarang gezeten en is later getrouwd met militair van de KNIL J.H. van Beek. Mijn moeder leed in de oorlog aan open TBC en is aan het eind van de oorlog op 06-12-1945 gestorven, terwijl haar man na de bevrijding, op transport zat te wachten in Bangkok. Mijn moeder is in het Juliana Ziekenhuis in Bandung overleden en in eerste instantie ook op het terrein van het ziekenhuis begraven. Later zijn de graven geruimd en de stoffelijke overschotten herbegraven op het ereveld Pandu. Sluiten