Nederlandse werklozen waren tijdens de Duitse bezetting in 1940-1945 verplicht om werk in Duitsland aan te nemen als ze steun of een uitkering ontvingen. Dit overkwam ook de 25-jarige ongehuwde Katwijker Dirk van Beelen, zeevisser van beroep, en tijdelijk werkeloos. Hij was financieel afhankelijk van een uitkering en voedselbonnen, en werd eind 1940 ontboden op het Katwijkse arbeidsbureau. De ambtenaar van het arbeidsbureau zette Dirk van Beelen onder druk; hij zou in Duitsland tewerkgesteld worden of anders zou hij de financiële steun en distributiebonnen kwijtraken. Na enkele weken was er nog steeds geen uitweg, en Dirk van Beelen was, net als zijn werkloze zwager (Arie Vlieland), gedwongen om zich alsnog te schikken in zijn lot. Samen met zijn zwager werd hij begin januari 1941 op transport gesteld naar Duitsland. In Duitsland werd Dirk van Beelen tewerkgesteld als schippersknecht op een binnenvaartschip, die eigendom was van de Dordrechtse schipper D. Kuiters.Dirk van Beelen is begin 1942 nog een keer met verlof terug geweest in Katwijk, zijn zwager stond toen in Spandau (Berlijn) borg met zijn leven om te voorkomen dat Dirk van Beelen na zijn verlof niet meer zou terugkeren naar Duitsland. Na zijn terugkeer is Dirk weer op aan de slag gegaan op het binnenvaartschip, totdat het noodlot toesloeg. Op 1 juli 1942 overleed hij in Greifenhagen als gevolg van een sleepongeval, hij was toen 26 jaar oud.In 1958 deed de Katwijkse politieambtenaar A. Smallenbroek op verzoek van de Nederlandse oorlogsgravenstichting onderzoek naar de omstandigheden rondom zijn tewerkstelling in Duitsland. De conclusie was dat Dirk van Beelen niet vrijwillig in Duitsland te werk was gesteld, en daarmee voldeed hij aan de criteria van de oorlogsgravenstichting om te worden aangemerkt als oorlogsslachtoffer. Sluiten