Albert Beens

Beens was 21 jaar toen de oorlog uitbrak. Hij was al gemobiliseerd en vocht als dienstplichtig soldaat met de Huzaren op de Grebbelinie. Na de Nederlandse capitulatie kwam hij naar huis en besloot agent te worden. Hij kreeg een post in Rotterdam maar in 1943 ging het mis toen hij weigerde om Joodse mensen te arresteren. "Hij zei tegen zijn chef dat voor hem, vanuit zijn geloofsovertuiging, iedereen gelijk was", zegt Messchaert. "Dus ook Joodse mensen en dat hij ze niet ging halen. Nou, toen wist hij wel dat hij diezelfde dag zijn uniform aan de kapstok kon hangen en er vandoor moest gaan. Samen met een collega is hij toen naar Drenthe gegaan." Beens was gedurende de oorlog actief in Zuidoost-Drenthe. Op de vraag waarom Beens weigerde joden op te halen antwoordde zijn broer: 'Ik denk dat zijn geloof een belangrijke rol speelde. Albert was erg gelovig. Het ging tegen zijn principes in om mensen die niets gedaan hadden op te pakken. Hij vond dat hij dat zijn medemensen niet aan mocht doen.'[1] Als gevolg van zijn weigering werd Beens ontslagen en raakte hij betrokken bij het verzet. Later moest hij onderduiken, eerst in Klazienaveen en later in Zwartemeer. Beens was binnen het verzet betrokken bij het vervoer van krijgsgevangenen en geallieerde piloten. Op 21 augustus 1944 werd hij tijdens een controle op persoonsbewijzen gearresteerd en overgebracht naar Emmen, alwaar hij zwaar mishandeld werd. Onderweg naar het huis van bewaring te Assen werd hij geëxecuteerd.* Sluiten