Hendrikus Johannes Kroonen

Op 24 juni 1945 stierf in Maastricht Hendrikus Johannes Kroonen. Henk Kroonen was pas 24 jaar oud, geboren op 14 augustus 1920 in Mijdrecht. Hij woonde in Uithoorn tot hij vanwege de Arbeitseinsatz in Duitsland werd tewerkgesteld. Waar hij aanvankelijk werkte, weten we niet meer maar aan het eind van de oorlog werkte hij als hulp bij een slager.

Henk kwam uit een samengesteld gezin. Zijn vader was na de dood van zijn eerste vrouw hertrouwd en de familie leefde in goede harmonie in Uithoorn. “Hij was een broer van mijn moeder”, verteld zijn nicht Marja van den Bos. “Inmiddels is het hele gezin overleden.”

Henk Kroonen was eerst en vooral slachtoffer van een in-en-in slecht systeem. De Nazi’s wilden dat het Duitse volk de leiding zou krijgen in Europa en als het even kon in de hele wereld. Zij vonden dat de Duitsers om wie zij waren daar recht op hadden. En zij vonden dat Duitsland het recht had om alles te doen om dat doel te bereiken. Ze deelden de wereld in in Übermenschen en Untermenschen. Helemaal onder aan de ladder stonden de Joden. Dat volk moest in zijn geheel worden verdelgd en dat is helaas grotendeels gelukt. Slavische mensen en zwarte mensen stonden er ook slecht op in de Nazi-ideologie. Germanen zoals Nederlanders, Noren, Denen en Zweden waren in principe broedervolken, maar geen Nazi zag er een probleem in om ‘broeders’ tot dwangarbeid te verplichten om hun oorlogsmachine draaiend te houden. Dwangarbeiders honds behandelen behoorde daarbij tot de dagelijkse routine.

Henk Kroonen was een jonge man, die niet aan zijn lot had kunnen ontsnappen. Hij had de oorlog overleefd en had in Duitsland een meisje gevonden, dat hij zo aardig vond, dat hij met haar wilde trouwen. Maar eerst wilde hij naar huis. Op weg naar huis bleek hij typhus te hebben opgedaan. Tegen die ziekte was destijds nog weinig kruit gewassen en zeker niet na de jaren van ontberingen die hij had doorgemaakt, Henk was kansloos. Hij heeft Maastricht nog bereikt, maar kon toen niet meer verder. Vanuit Maastricht is er toen snel naar Uithoorn gebeld en vader en moeder Kroonen zijn toen al snel door zo ongeveer de enige UIthoornse autobezitter naar het zuiden gebracht. Maar het was al te laat. Henk was al overleden. Hij is uiteindelijk begraven op het Nationaal Ereveld Loenen.

Later is duidelijk geworden, dat Henk in Duitsland een meisje had gevonden, maar contact met haar is er nooit geweest. Het is zelfs de vraag of ze ooit heeft geweten wat er met haar vriend is gebeurd.

De impact van zijn dood op het gezin Kroonen was groot. Zijn broer was mentaal al niet de sterkste en heeft de klap nooit echt kunnen verwerken. “De andere gezinsleden pakten hun leven op zo goed en zo kwaad als dat ging”, verteld Marja van den Bos. “Maar mijn moeder had het heel vaak over haar broer Henk en haar zoon, mijn broer is naar hem vernoemd. Opa en oma hebben dat nog mogen meemaken.”

De familie was verder redelijk door de oorlog gekomen al waren er wel verhalen over voedselschaarste en over het tussen de spoorrails wegpikken van kolen. Henk is echter den eeuwigdurende snee in de ziel gebleven. Marja van den Bos: “Mijn moeder ging elk jaar naar de herdenking in Loenen omdat zij haar broer nooit is vergeten. Omdat zij niet kon rijden was ik haar chauffeur en sinds zij er niet meer is ga ik, zeg maar als representant van de familie. Al toen mijn moeder nog leefde ging mijn dochter verschillende keren mee en toen mijn oudste kleindochter mee kon waren we daar met vier generaties. Nu mijn moeder er niet meer is, gaan wij jaarlijks met drie generaties omdat wij vinden dat oom Henk en mensen als oom Henk niet mogen worden vergeten. Hij verdient het om met respect te worden herdacht en ik vind het belangrijk dat zijn herinnering wordt doorgegeven.”