Het Ereteken voor Orde en Vrede werd door Koningin Wilhelmina der Nederlanden op 2 december 1947 in een Koninklijk Besluit ingesteld. Het ereteken werd toegekend aan de militairen van de drie toenmalige krijgsmachtonderdelen en het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger die in het toenmalige Nederlands-Indië, dan wel Indonesië, en de aangrenzende zeegebieden, tussen 3 september 1945 en 4 juni 1951 ten minste drie maanden in werkelijke dienst zijn geweest. Gerrit van de Kruisweg heeft deze medaille postuum toegekend gekregen. Sluiten

In het dagboek (van korp. G. Kolleman) worden de belevenissen van de eerste Mariniersbrigade in Indië beschreven met het volgende onderschrift: “Door modder en slijk tot in den dood”.Wij hadden zelf geen verliezen, maar de extremisten verloren 60 man. De mariniers rukten in een razend tempo met weergaloze moed op naar de vijandelijke stad S. Dan gebeurt het onherroepelijke, dit onherstelbare. Er klinkt een snerpend mitrailleurvuur.Terwijl opnieuw het bevel ‘Voorwaarts’ wordt gegeven, blijft een kleine droeve stoet achter. De gewonden beschermd en gedragen door hun trouwe makkers. Een bloedige tocht vangt aan in de tropische hitte. Twee volle urenlang totdat het kamp bereikt is. Overal loert bovendien gevaar op dezen eenzamen zon doorgloeide weg. Radio-telefonisch is ons peloton ter assistentie opgeroepen om de terugtocht van het gewondentransport te dekken.Binnen het uur hebben we ze bereikt en beginnen onze beveiligingsopdrachten uit te voeren. Terwijl ik de baren me de stille bloedende gestalten, herken ik in een van hen mijn stadsgenoot Van de Kruisweg uit Ijsselmuiden, zwaargewond in de voorste linie. ‘Er is wel hoop,’ zegt de legerarts. Doch als we later, na 9 weken van ononderbroken harden frontdienst, in Soerabaja een welverdiende rust genieten, bereikt ons het bericht van zijn dood.Een dag daarna staan we midden van de vele vers gedolven graven van onze kameraden onder de hoge bomen van het stille kerkhof Kembang Koening en zien zwijgend hoe de sobere kist met onze dode kameraad onder de salvo’s van het vuurpeloton in de aarde wegzakt. ‘Rust zacht Van de Kruisweg’ staat er op het lint van onze gezamenlijke krans. In de anders zoo geharde jongensharten vindt een diepe weerklank. Allen voelen het diepe leed, de verschrikkelijke slag, die weldra twee goede ouders zal bereiken, ginds in het verre Holland.Er staan lijnen in de gezichten der Mariniers, nu ze beseffen, duidelijker dan anders, hoe weer een van hun makkers zijn mooie jonge leven wegschonk met weergaloze moed voortstormend in onwankelbare trouw aan zijn eens gegeven belofte. Negen weken lang heeft hij met ons de dood dikwijls in de ogen gekeken en juist nu de welverdiende rust aanbrak, het gevaar ging wijken, werd hij van ons weggenomen. Het moedige voorbeeld van Gerrit van de Kruisweg wijst ons op de plicht om te volharden.Goede ouders van onze kameraad, wij zijn te jong, te onervaren om uw smart in zijn volle zwaarte te begrijpen. We hopen alleen slechts, dat ge de kracht moogt vinden in het bewustzijn dat uw moedige zoon, ons steeds een lichtend voorbeeld zal zijn.En wij … vergeten hem niet’. Sluiten

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij actief lid van Kamper knokploeg 'Vive les Gueux'...Leve de Geuzen, die onder leiding stond van Hilbert van Dijk en Johannes Post. Zoals veel andere jongemannen die in het verzet hadden gezeten tijdens de oorlog, en voor wie 5 jaar aan tienertijd of carrièrekansen was afgepakt, meldde Gerrit zich meteen aan als vrijwilliger om Indië te bevrijden van de Japanners. Sluiten