Henk was de oudste zoon van het echtpaar Langen-Goosen. Na hem kwamen er nog twee zoons. Zijn vader had een manufacturenzaak. Zeker is dat Henk na de lagere school een jaar de Latijnse school, het latere Christelijke Lyceum, heeft bezocht. Daarna heeft hij een opleiding gedaan voor kleermaker. In verband met zijn werk had Henk in het voorjaar van 1926 een afspraak met zuster Erdie van den Berg, die werkzaam was in de zwakzinnigeninrichting 's Heerenloo/Lozenoord in Ermelo. Via haar leerde Henk haar jongere zuster Gré kennen, die daar eveneens werkte. Tussen beiden ontstond een liefdesrelatie, die blijkens nagelaten correspondentie, heel romantisch van aard was. Op 10 februari 1927 trouwden ze. Uit dit huwelijk werden zeven kinderen geboren.

Inmiddels had Henk een eigen zaak waar zowel confectiekleding werd verkocht als op de eigen kleermakerij vervaardigde maatkleding. In de loop der jaren bouwde hij een over het hele land verspreide klantenkring op, waaronder veel predikanten. Daarvoor moest hij nog al eens op reis. De zakelijke kant was niet zijn sterkste zijde, hij was meer een gevoelsmens. Binnen het gezin had hij een actieve rol bij de verzorging en opvoeding van de kinderen. Regelmatig werd aan de Schoenmakerstraat 7 met anderen gemusiceerd, waarbij Henk piano speelde. Verder was hij lid van de oratoriumvereniging en leidde hij enige tijd zelfs een koor.

Politiek was hij niet actief, hij was wel sociaal bewogen vanuit christelijke beginselen. Tijdens de oorlogsjaren is Henk via dominee Overduin uit Enschede begonnen met het verlenen van onderdak aan vervolgde joodse medeburgers. Alles bij elkaar hebben zeker elf joden uit de omgeving van Enschede voor kortere of langere tijd bij het gezin Langen kunnen onderduiken, zowel volwassenen als kinderen, onder wie een baby. Henk noch zijn vrouw hebben zich voldoende gerealiseerd dat hieraan grote gevaren waren verbonden.

Eind 1944 deden de Duitsers een inval in huize Langen. Ternauwernood kon Henk via een raam aan de achterkant van de woning ontsnappen. Langs diverse daken kon hij zijn winkel bereiken waar op de zolder een schuilplaats was. Gelukkig waren er op dat moment geen joden in huis. Vanaf dat ogenblik moest Henk zelf onderduiken. Eerst woonde hij bij een tante in Harderwijk. Toen de situatie daar te gevaarlijk werd en medebewoners dreigden naar de politie te gaan, kwam hij terecht op een eendenfokkerij in de buurt van Hulshorst. Contacten met thuis werden onderhouden door de oudste kinderen. Zij haalden en brachten kleding, wasgoed en voedsel.

Na verloop van tijd ging hij af en toe naar huis, omdat hij zijn vrouw en kinderen miste. Dat werd hem op 13 februari 1945 noodlottig. Waarschijnlijk na verraad vielen de Duitsers de woning binnen, juist toen hij bezig was met het schrappen van aardappelen. Hij werd naar Ermelo vervoerd en daarna gevangen gezet in de Willem III-kazerne te Apeldoorn. Na de mislukte aanslag op SS-Befehlshaber Hans Albin Rauter behoorde Henk Langen tot de 117 mannen die als represaille in de vroege ochtend van 8 maart 1945 bij de Woeste Hoeve werden vermoord.

Aan de hand van een stukje van zijn kostuum en trouwring werd hij later geïdentificeerd. Op 4 mei 1945 werd hij in Harderwijk herbegraven. Bijna vijftig jaar nadien, op 4 november 1994, is zijn stoffelijk overschot overgebracht naar het ereveld in Loenen, vak A nr 943.

De joodse onderduiker Dagobert de Jonge heeft ter herinnering aan Henk een boom laten planten in Israël.

Sluiten