Op vrijdag de 13e 1949 ontvingen wij thuis het bericht dat mijn broer Stef in Indonesie was gesneuveld. Hij stierf door een sluipschutter bij een actie waarbij hij een aantal van zijn kameraden redde, waarvoor hij later postuum ge-eerd werd. Voor ons gezin stortte de wereld in elkaar. Stef, een altijd vrolijk en sociaal ingesteld persoon was er niet meer. De laatste woorden van hem, waarmee hij afscheid van mij nam, waren: "Denk eraan dat als ik terugkom je nog geen verkering hebt". Terug gekomen is hij niet meer. Ons hele gezin leed erg over het verdriet van zijn dood. Vooral voor mijn moeder was dit een enorme klap. De eerste keer dat zij weer eens vrolijk was en ik haar weer hoorde zingen was 9 jaar na de dood van Stef. Dit was toen de eerste zoon van mijn broer en onze dochter geboren werd. De dood van mijn broer heeft zo'n invloed op onze hele familie gehad, dat we nu nog vaker praten over wat er in het verre Indonesie is gebeurd en waarom er zoveel jongens zinloos gestorven zijn. Sluiten