Boudewijn van Leeuwen

Boudewijn van LeeuwenBoudewijn van Leeuwen werd op 23 augustus 1924 te Waddinxveen geboren op de familieboerderij aan de Noordkade als tweede zoon van Cornelis van Leeuwen en Pietje de Jong. Na hun huwelijk woonde het echtpaar eerst in Odijk, daarna in Leiderdorp om zich vervolgens blijvend in Waddinxveen te vestigen. Het gezin telde 12 kinderen: 9 meisjes en 3 jongens.Zijn oudste zusters mevrouw Hennie van der Heyden-van Leeuwen, 3 jaar ouder, en mevrouw Beatrix Los-van Leeuwen, 1 jaar ouder, vertelden over hun broer:‘Onze broer was een stevige, robuuste jongen met donkerblond haar en blauwe ogen. Hij had een opgeruimd karakter en was altijd in voor een geintje. Pa had op de boerderij veel steun aan hem. Hij was sterk en hielp met het zware werk en als hij in de oorlog niet was omgekomen, was het de bedoeling dat Bou op de boerderij zou komen. Naast de boerderij stond een zomerhuisje, waar onze moeder kaas maakte, maar dat stond op een gegeven moment leeg. In die tijd -winter 1942/'43- was er een jong stel, dat onderdak zocht vanwege een gedwongen huwelijk. Zij smeekten mijn ouders om tijdelijk in dat gebouwtje te mogen wonen. Onze ouders stemden erin toe. Bou handelde in schapen en op een keer had hij een schaap geslacht samen met slager Zwijgers en 2 politieagenten uit ons dorp -De Haan en Obdam-, maar dat moest stiekem gebeuren, want slachten was door Hitler ten strengste verboden. Bou ging echter van de gedachte uit: ik ga geen honger lijden, als ik zelf in die handel zit. Nu was het stookhok, waar het ging gebeuren naast de kamer van dat jonge stel en die hebben Bou toen verraden, bleek later. Bou ging voor een half jaar naar de gevangenis aan de Noordsingel in Rotterdam. Daar heeft hij honger geleden en ontberingen, waar we zo af en toe eens iets van te weten kwamen. Als we naar hem toegingen om hem te zien, konden we nauwelijks met hem spreken, want er was altijd een bewaker bij, dus moesten we heel erg op onze woorden letten. Toen we een keer brood bij ons hadden en aan de bewaker vroegen, of we dat aan Bou mochten geven, was de verontwaardiging groot: Daar mag u niet eens over praten. Dat was een hard gelag, vooral omdat hij zo mager was geworden en er slecht uitzag’.De familie van Leeuwen bewaart nog een brief, die vader schreef aan zijn zoon in de gevangenis: “Woensdag 24 Febr. 1943 Beste Bouw, We waren vanmorgen erg blij een brief van je te ontvangen, temeer omdat Cor gisteren nog daar geweest is om je te bezoeken, maar doordat we verleden week geen van allen geweest zijn en dus voor deze week niets aangevraagd was, mocht hij niet bij je, maar voor a.s. Dinsdag heeft Cor opgegeven Moe en Pa en Jaap, dus daar leef je nu maar weer op aan'. Vader van Leeuwen vertelt vervolgens hoe het leven op de boerderij verloopt. Over de koeien die gekalfd hebben en over het fokkalfje -de boer krijgt er 100 kg voer voor-, over het stamboekzeugje, dat alleen al een bon van 20 kg voer oplevert, over de ganzen waarvan er nog maar 4 over zijn. Bou wordt node gemist op de boerderij. 'Het land begint nu al mooi groen te worden, het staat er voor dat de koeien vroeg in 't land zullen gaan, zoodat we wel hooi en gras zat zullen hebben en wat het aantal koeien aangaat, zou ik er nog wel een paar bij mogen kopen, maar dan moet je f 900,- betalen voor een koe, dus daar is ook geen beginnen aan. Van de jongens van Oudijk heb ik een veulen aangenomen en ik krijg van hun een paard in de hooibouw”. – “Vanmorgen zijn de koeien getuberculeerd, dus zijn we erg benieuwd naar de uitslag”. Dan wordt de brief persoonlijker. Vader gaat in op het geloofsleven van zijn zoon; de familie is gereformeerd. “Het deed ons erg goed dat we konden merken, dat je meer belang begint te stellen in de geestelijke dingen en dat je het als een gemis begint te gevoelen, dat je met niemand over die dingen kunt spreken”. – “Ik heb de teksten opgezocht die je in je brief aanhaalde, maar wat was dat een toepasselijke tekst voor jullie als gevangenen: Werpt al uw bekommernissen op Hem, want Hij zorgt voor u” – “Je moet maar veel in je Bijbeltje lezen, als je daar tenminste de gelegenheid voor heb en ook maar veel bidden: Leid mij in Uw waarheid, Leer ijverig mij Uw wet betrachten en lees ook vooral die 25ste Psalm veel en aandachtig, dan kun je misschien tenslotte ook zeggen: Weg wereld, weg schatten, je kunt niet bevatten, hoe rijk ik wel ben. 'k Heb alles verloren, maar 'k heb Jezus verkoren, wiens eigen ik ben”. - “En nu moet ik eindigen, want ik moet nodig naar bed, want 't is bijna 11 uur, de andere liggen allemaal al op bed, want ze moeten tegenwoordig allemaal om 10 uur binnen zijn maar dat vinden wij als ouders niet zoo erg. - Nu van ons allen Hartelijk Gegroet je liefh Vader C. van Leeuwen”‘Toen Bou uit de gevangenis kwam, was alles heel vreemd voor hem, zo ruim en groot en wijd. Vader moest hem steeds afremmen met eten, want hij had nooit genoeg, maar pa was altijd bang dat Bou zich zou overeten, dat kan ook gevaarlijk zijn. Bou was een paar weken thuis, toen er een oproep kwam, dat hij naar Duitsland moest en hij durfde niet onder te duiken. Hij zei: 'Ik hoef maar naar dat ene zinnetje te kijken', waar stond: Je krijgt gevangenisstraf, als je niet komt en daar was hij erg huiverig voor. Zijn vriend Cor Oudijk moest ook naar Duitsland. Hij is nog afscheid bij ons wezen nemen. Toen vader Bou weggebracht had naar de trein, zei hij: 'Die zien we nooit meer terug'. En zijn voorgevoel is uitgekomen. In Duitsland is Boudewijn in Fulda in een fabriek terechtgekomen, waar grote rollen stof werden gefabriceerd. Hij heeft nooit verlof gekregen, wel mochten we pakjes sturen en we kregen ook post van hem. Hij had kennis gekregen aan een Russisch meisje. Nee, hij is nooit getrouwd. Op 27 december 1944 is het station van Fulda gebombardeerd door de Engelsen. Geregeld als er alarm was, sprong iedereen op een voorbijgaande wagen om weg te komen. Bou is gevlucht in een rioolbuis, die als schuilplaats gebruikt werd. De buis is volgelopen met water. We hoorden later dat daar toen 900 mensen zijn verdronken. Ook Bou en zijn vriend Cor Oudijk. Rijk van der Wal (de latere winkelier van speelgoed en huishoudelijke artikelen aan de Kerkweg) is gewond in een ziekenhuis terechtgekomen. Hij was bekneld geraakt met z'n been en heeft 24 uur zo gelegen’. Mevrouw Bé Los: ‘Vrienden hadden voor Bou een kist gemaakt, maar die is in beslag genomen. Hij werd in een massagraf begraven in de trui die ik voor hem gebreid had van zelfgesponnen schapenwol. Heel triest allemaal’. Mevrouw Hennie van der Heyden: ‘Pas op 11 februari 1945 kregen we het bericht, dat Bou dood was. Dominee Smidt kwam het vertellen. Hij was opgebeld door de pastoor van Naaldwijk. Bé ontving hem en moest vader en moeder wekken, die een middagdutje deden. Ik werkte bij de carrosseriefabriek van Verheul en reed op de fiets naar huis. Iemand kwam naar me toe en zei: 'Wat heb ik gehoord? Bou is dood'. Ik schrok geweldig, maar wist ook, dat het waar was. We hadden al heel lang geen brieven meer van hem gehad. Toen ik thuis kwam, was de vitrage afgenomen als teken van rouw. Onze ouders waren verslagen. Zondags hoorden we iemand in de kerk zeggen: 'Kijk die boer eens huilen'. Vader heeft het op den duur geestelijk wel kunnen verwerken, moeder niet. We zeiden wel eens tegen haar: 'Maar u heeft toch nog 11 kinderen over, die uw zorg nodig hebben'. 't Hielp niet. Met mijn man Piet ben ik na de oorlog naar Fulda gereisd en ook op het stedelijk Friedhof wezen kijken. Ze konden niet aanwijzen waar Bou precies lag. Het massagraf, waarin hij lag, was later opnieuw gebombardeerd’. Mevrouw Los: ‘Toen de bevrijding kwam, beseften we pas, dat hij niet meer terug zou komen’. Trix de Kruyff-Los, de dochter van mevrouw Los: ‘Toen op 4 mei 2005 bij het monument op het Stationsplein de namen van de oorlogsslachtoffers werden voorgelezen en ook die van m'n oom Bou, drong het hele verhaal pas echt tot me door. Het ontroerde me tot tranen toe. Die avond heb ik het opnieuw aan m'n kinderen verteld. Toen oma van Leeuwen op haar sterfbed lag, ben ik nog bij haar geweest. Ik was een kind. Ze lag daar met het paspoort van Bou in haar handen. In dat paspoort stond zijn foto’. Mevrouw Los: ‘We zijn erg blij, dat er alsnog een herdenkingsbijeenkomst is gehouden. We zijn er bijna allemaal geweest. Aan het eind van het jaar komt onze zuster uit Canada over om hier haar 80ste verjaardag te vieren. Dan laten we haar ook het monument zien, waarop Boudewijn herdacht wordt. Hij werd niet ouder dan 20’.Boudewijn van Leeuwen is op 27 december 1944 omgekomen als slachtoffer van een Engels bombardement op het stationsgebouw van Fulda en aldaar op het Städtischer Friedhof in een massagraf begraven.Auteur: Hans Geel Waddinxveen Sluiten