Wijnand van Leeuwen

Een terugblik in het laatste oorlogsjaar en het overlijden van mijn broer Wijnand van Leeuwen die na twee keer herbegraven in Loenen zijn laatste rustplaats vond op Ereveld Vak C nr. 255 op 26 april 1974.Toen de razzia in november 1944 begon in Rotterdam moesten alle mannen In de leeftijd van 17 t/m 40 jaar voor de arbeidsinzet melden. Ik was toen 4 jaar.Mijn broer Nico die anderhalf jaar ouder was dan Wijnand moest zich melden. Wijnand die een bewijs van ongeschiktheid had hoefde dat niet. Omdat mijn ouders dachten dat ze werden ingezet bij de IJssellinie vonden het een goed idee dat Wijnand meeging om steun te hebben aan elkaar als broers. Het liep anders.Ze moesten zich melden bij een katoenveem en daarna lopen naar Delft. De trein vertrok zaterdagavond om 11.30 uur en kwamen de volgende ochtend om 6 uur in Den Haag aan. Al die tijd met 70 man in een beestenwagon op elkaar gezeten of gelegen terwijl de trein stilstond.Wijnand schrijft met potlood briefjes die hij later op stations in Leiden, Haarlem en Nunspeet aan mensen kon geven met de vraag ervoor te zorgen dat mijn ouders die zouden krijgen. Hij schrijft dat de reis verschrikkelijk is en hoopt dat ze er heelhuids vanaf komen. Het stinkt enorm in de trein.Ze komen uiteindelijk aan in Braunschweig bij Wohnlager Buscher & Sohn, Frankfurterstrasse. Daar wordt Wijnand ziek. Op 6 januari 1945 overlijdt hij aan dysenterie. Terwijl zijn broer Niek met kapotte benen en voeten door de dokter is weggestuurd die dag om een ziekenhuis voor Wijnand te zoeken. Hij is lang weggebleven en tevergeefs geen plaats in twee ziekenhuizen. Toen hij terugkwam kreeg hij een klap in zijn gezicht omdat hij zo lang was weggebleven en hoorde gelijk: je broer is dood!Niek moest zijn broer zelf begraven in een door vorst keiharde grond. Dat gebeurde uiteindelijk op 13 januari 1945. Pas op 27 augustus van dat jaar kregen mijn ouders een brief van het Rode Kruis, Eendrachtsweg 59 Rotterdam dat Wijnand was overleden. Hij is herbegraven op 30-8-1951 op de Zuiderbegraafplaats in Rotterdam. Later op 26 april 1974 op het ereveld in Loenen.Mijn moeder schrijft op 5 januari, een dag voor Wijnand's dood, een brief. Ze weet niet waar ze het zoeken moet, omdat ze zo lang niet weet waar de jongens zijn en of het goed gaat met hen.In Rotterdam is de hongerwinter verschrikkelijk geweest zoals bekend. Geen gas en licht. Honger en kou. Eind november 1944 een bom in de Veeluststraat waar wij woonden en Essenburgsingel. Na die tijd veel vliegtuigen overgekomen, die ik mij nu nog kan herinneren. Ik ben blij dit met u te kunnen delen. Sluiten