Cornelis Gerrit Lems

De broers Lems waren eenvoudige, hardwerkende jongens; beiden hadden alleen de lagere school in Rotterdam doorlopen. Kees, de oudste, was melkboer met een klantenwijk in Rotterdam-Zuid. Hij was getrouwd en had een zoon, die zijn vader nooit heeft gekend. Een verzetsman was hij niet. Wel koesterde Kees felle anti-Duitse gevoelens. Die zijn vermoedelijk voortgekomen uit het feit dat de Duitsers begin mei 1940 'zijn' stad hadden gebombardeerd, waarbij veel slachtoffers waren gevallen. Volgens de familie valt over Kees geen heldenverhaal te vertellen. Wel deed hij noodzakelijk en onmisbaar werk voor zijn medemens, zoals hen helpen aan levensmiddelen. Piet Lems was een vriendelijke, innemende jongeman, die met veel plezier op het door zijn vader gepachte land werkte. Hij was gek op vee, dat met enig risico in die tijd nog kon worden gehouden. Met de opbrengsten van het land en het vlees van de varkens werd niet alleen het gezin Lems gevoed, maar konden ook vele anderen in leven blijven.Op 11 november 1944, de datum waarop alle mannen tussen zeventien en veertig jaar zich moesten melden in het kader van de Arbeitseinsatz, werden Kees, Piet en nog twee andere broers weggevoerd. Die laatste twee keerden later behouden terug. Kees en Piet kwamen in het Westfaalse Essen terecht. Besmet met difteritis werden zij opgenomen in het rooms-katholieke ziekenhuis van die plaats. Uit een aantal brieven is naar voren gekomen dat de beide Rotterdammers daar goed zijn verzorgd. Op 11 maart 1945 werd het ziekenhuis getroffen door een geallieerd bombardement, waarbij tenminste 34 mensen het leven verloren. Ook Kees en Piet. Een Duitse verpleger heeft de ouders van de broers Lems half maart 1945 een brief geschreven over de toedracht. Met behulp van anderen had hij de broers (en hun aanstaande zwager Hendrik van Vuuren) uit de puinhopen geborgen. Op korte afstand van het ziekenhuis zijn de protestantse slachtoffers op het Parkfriedhof onder begeleiding van een rooms-katholieke priester ter aarde besteld. Deze Duitse verpleger, Passiepen, schreef bemoedigende brieven aan de families, waarin onder meer stond: 'Dit was duivelswerk, dat door de mensen oorlog wordt genoemd. Ik was in de afgelopen week op het kerkhof en heb aan de graven gestaan van Uw kinderen en heb hen beloofd, zolang Vader en Moeder dat niet kunnen doen, dikwijls een groet aan hun plaats te brengen.' Die bemoedigende mededeling heeft de familie veel goed gedaan.Op dinsdag 10 juli 1951 vond op de Zuiderbegraafplaats in Rotterdam de herbegrafenis plaats van Kees en Piet Lems, Henk van Vuuren en nog een vierde slachtoffer, Bastiaan Rijkeboer. De herdenkingsdienst werd geleid door ds. A. de Blois. Namens de families voerde ouderling Van Vuuren, de vader van Henk, het woord en dankte de belangstellenden voor hun medeleven. Op 19 april 1974 werden Kees en Piet Lems overgebracht naar het ereveld Loenen, vak C, nr. 256 en 257. Sluiten